Η φαντασία στην εξουσία.

Στη χώρα ετούτη υπάρχουν στιγμές που η λεπτομέρεια της ελευθερίας τονίζεται. Να, σαν τώρα που ο ήλιος ξεγλιστράει μέσα απ’ τις γρίλιες και χαράσσει το όνομα της νέας ημέρας πάνω στην πλάτη σου. Και λίγο πιο πέρα, στο διαυγές πράσινο της πεδιάδας, στην οποία σου ‘ρχεται να κυληθείς ασταμάτητα, ενώνοντας την ταχυπαλμία σου με τον αφαλό της γης. Και πιο ‘κει, στις διαδρομές που σχηματίζει το δέρμα της γιαγιάς πάνω στο πρόσωπό της, καθώς αυτές γίνονται ρυάκια από τα δάκρυα της ιστορίας, της θύμησης.

Με σβηστές τις τηλεοράσεις, κλειστά τα ραδιόφωνα, βλέπεις κι ακούς τα γεγονότα σε πραγματική διάσταση. Οι εικόνες, οι ήχοι, τα βλέμματα κι οι φωνές των παιδιών, οι ιδρωμένοι ώμοι, τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, οι αγκαλιές, τα φωτισμένα καράβια που κάνουν σχήματα στον αφρό του πελάγους. Όσο κι αν δεν το θέλουν πολλοί, η πλάση εξασφαλίζει πάλι την ισορροπία της και συνεχίζει να ζει. Αυτοκαθορίζεται, επιβάλλει το δικό της ρυθμό στα πράγματα, σε σημείο που νομίζεις ότι όλα τα άλλα μοιάζουν με ψευδαίσθηση.

Είναι λες και τα υπόλοιπα είναι προϊόν σκηνοθεσίας. Λες κι έχουν βάλει παντού κάμερες, τις έχουν κρεμάσει στα σύννεφα, έχουν περάσει καλώδια στα δέντρα, κεραίες στις θάλασσες και μας κινηματογραφούν δίνοντας αλλού την έμφαση. Λες και προσπαθούν να πάνε σε διαφορετικά σημεία την ανθρώπινη ανάγκη, να τη χώσουν μέσα σε λογαριασμούς ταμιευτηρίου, με κλιμακωτό επιτόκιο θλίψης. Ζουμ στα σφιγμένα στόματα, καθαρό πλάνο στην οργή και τη σύγκρουση.

Τα πολιτεύματα, οι αναθεωρήσεις, τα άρθρα και οι νόμοι, μοιάζουν με βότσαλα στην ακρογιαλιά, που αλλάζουν θέση κάθε φορά ανάλογα με τις ορέξεις και το μέγεθος των κυμάτων. Διατάγματα, πολιτικά συστήματα που άλλοτε προσφέρουν νόημα σε όσους απευθύνονται κι άλλοτε πάλι χάνουν εντελώς το νόημά τους. Γραβάτες, έδρανα, ένδοξες τεμπέλες οδών κι εγκαινίων, όλα μαζί σε ένα πλυντήριο θεσμών που μοιάζει από καιρό ξεχαρβαλωμένο, που δεν πείθει ότι είναι πια ικανό να καθαρίσει τους λεκέδες.

Στο σίριαλ αυτό, ο σκηνοθέτης για ν’ ανεβάσει τη θεαματικότητα, έστειλε εισβολείς με μαύρα σακάκια και χαρτοφύλακες να προκαλέσουν χαμό κι αναστάτωση. Θέλει ο πανικός, ο φόβος, η άγνοια για το αύριο να επικρατήσουν στα μυαλά και τις ψυχές των ανθρώπων, για να μην απαιτήσουν τίποτε, να μην αντισταθούν σε τίποτε. Και κάθε εβδομάδα να προτείνουν ποιο δικαίωμα θ’ αποχωρεί. Ναι, σαν σε reality show, με αδύναμους κρίκους τους πολίτες που θα χάνουν προνόμια, όπως η ελευθερία σκέψης, η παιδεία, η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση. Η ζωή.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έφτασε το δειλινό στο στρουμφοχωριό ετούτο. Ναι η χώρα μου, όταν την κοιτάς από ψηλά, καθώς το γαλάζιο μπλέκεται με το λευκό, σού θυμίζει γη βγαλμένη από κόμικ. Με πολλά συντεταγμένα ανθρωπάκια που άλλοτε στρουμφίζουν, άλλοτε στρουθοκαμηλίζουν. Άλλοτε πάλι, είναι τόσο τέλεια παρατεταγμένα που φέρνουν στο νου μερμήγκια. Μεθαύριο, λέει, πρόκειται να συναντήσουν τον πραγματικό αρχηγό τους και το γιορτάζουν. Παντού στην πόλη ακούγονται οι στίχοι…

Εν-δυο προσκυνάμε, εν-δυο πολεμάμε, εν-δυο δεν πεινάμε!
Εν-δυο προσκυνάμε, εν-δυο μα πεινάμε, εν-δυο θα σε φάμε!