Χρεοκοπία, αγάπη μου.

Είναι πλέον προφανές ότι ξεμείναμε και από την τελευταία δόση λογικής. Δεν υπάρχει πια κανενός είδος φόρου που να μην έχει εφεύρει ή φανταστεί η ελληνική κυβέρνηση μέσα σε λίγους μόλις μήνες από την εκλογή της. Φόροι, φόροι, φόροι. Την ώρα που η χώρα βυθίζεται σε ύφεση Αφρικής η ευφυής οικονομική πολιτική είναι να αντλήσουμε έσοδα από τους εξαθλιωμένους Έλληνες πολίτες. Είναι σαν να ψάχνεις για ευρώ μέσα σε κάδους.

Τσακίζουμε την κατανάλωση. Τσακίζουμε τους επαγγελματίες. Κοπανάμε ακόμα και τους πολύτεκνους, κόβοντάς τους τα επιδόματα. Με τις τιμές στα ίδια πάντα και πανάκριβα επίπεδα. Αφήνουμε το ΦΠΑ στο Θεό. Δάνεια δεν χορηγούνται. Επιδοτήσεις πάπαλα. Επενδύσεις γιοκ. Βλέπουμε μόνο την κυρία Λαγκάρντ και την Τρόικα κάθε τρεις και λίγο να κάνουν αναλύσεις, υποδείξεις, ανασκοπήσεις, επισκοπήσεις.

Όταν βλέπεις ένστολους και δικαστές στους δρόμους σημαίνει ότι το σημείο μηδέν είναι κοντά. Η περίφημη δόση των 31 δισ. € ακόμα έρχεται. Τόσος αγώνας και τόσες θυσίες για ένα πακέτο που εν τέλει θα καταλήξει πάλι στις Τράπεζες και στα χρέη. Για τις οφειλές των Τραπεζών προς το Δημόσιο, δηλ. τον συντεταγμένο ελληνικό λαό, ούτε κουβέντα. Για τις οφειλές των καναλαρχών, τα ίδια. Τα εύκολα θύματα και πάλι οι μισθωτοί και οι χαμηλοσυνταξιούχοι.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πριν την 17η Ιουνίου, σε ένα από εκείνα τα ιδιαιτέρως επιτηδευμένα και γελοία προεκλογικά ρεπορτάζ, τον νυν Πρωθυπουργό της χώρας να βολτάρει στο κέντρο της Αθήνας και με λαϊκό στυλάκι να λέει: “Μ’ έπιασε ένας φίλος της παράταξης και μου είπε ότι δεν έχει λεφτά για να πάει μέχρι το περίπτερο να πάρει τα τσιγάρα του. Αυτή είναι η Ελλάδα του Lexotanil. Αυτήν την Ελλάδα εγώ θα την αλλάξω”. Και την άλλαξε, κόβοντας την πίστωση μέχρι και για το Lexotanil.

Φαινόμενα τα οποία δήθεν θέλουν να πατάξουν κάνουν ακόμα πιο έντονη την επανεμφάνισή τους. Όταν κόβεις στο μισό το μισθό του υπαλλήλου στην Πολεοδομία, θα τσιμπήσει ευκολότερα στο δέλεαρ για μίζα. Όταν το δικαστή τον φέρνεις στα όρια της μη επιβίωσης, τον οδηγείς σε πρωτοφανή διλήμματα για την ακεραιότητά του. Όταν τον ελεύθερο επαγγελματία τον σακατεύεις, τον ωθείς στη μαύρη αγορά.

Και το βιολί θα συνεχίζεται για ακόμα 20-30 χρόνια καθώς φαίνεται. Κάθε φορά λένε ότι η χώρα θα βγει στις αγορές από του χρόνου. Και η χώρα μένει σπίτι της. Και κάθε φορά τα μέτρα είναι τα τελευταία. Αλλά στο τέλος χάνουμε το μέτρημα από τα πολλά τα μέτρα. Και οι δείκτες πάντα πέφτουν εκτός στόχων. Και οι άνθρωποι πέφτουν από τα μπαλκόνια. Και η αξιοπρέπεια πέφτει. Η ματιά μας πέφτει. Το ηθικό μας πέφτει.

Ο πάτος του βαρελιού είναι μπροστά μας. Ας αναρωτηθούμε αν μας αξίζει αυτό το βασανιστήριο, αν φοβόμαστε την παραδοχή της χρεοκοπίας αυτού του οικονομικού μοντέλου, επειδή απλά νομίζουμε ότι θα έρθουν χειρότερα. Αλήθεια ποια θα είναι τα χειρότερα; Η αδυναμία προμήθειας πετρελαίου, φαρμάκων, ειδών πρώτης ανάγκης; Τώρα τα θεωρείτε δεδομένα όλα αυτά;

Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σας, ε;