Τούτες τις ημέρες, όσο κι αν ο κόσμος επιμένει να ασχολείται με το μέλλον, εμένα, για έναν περίεργο λόγο, με στοιχειώνει το παρελθόν. Ίσως γιατί δε μ’ αφήνει αυτή η γλυκιά μελαγχολία που πάντα επιστρέφει την εποχή των Χριστουγέννων. Γλυκιά, σαν το μελομακάρονο, που σου…

…είναι διαφορετικοί μετά την κρίση. Τα γέλια, οι χειρονομίες, τα βλέμματα, οι αγκαλιές, όλα αλλάξανε, λιγοστέψανε, κρυφτήκανε σε ένα θλιβερό καβούκι ανασφάλειας. Εκείνο το χαρακτηριστικό χτύπημα στην πλάτη που έδειχνε μια εξ αρχής ανάγκη να αισθανθείς τον άλλο, χάθηκε κι αυτό. Στη θέση του μπήκε…

Τελικά μήπως η κρίση που ζούμε είναι μια ψευδαίσθηση; Μήπως είναι ένα πρόγραμμα υπολογιστή, ένα λογισμικό, κάτι σαν το Matrix, μέσα στο οποίο μπήκαμε από τη στιγμή που διαλέξαμε να πάρουμε το χάπι του μνημονίου; Κάτσε, γιατί τώρα που το σκέφτομαι, όλες αυτές οι ορδές…

Στη γειτονιά μου έχουν εδώ και καιρό πεθάνει οι καλημέρες. Όλα κανείς περίμενε να συμβούν, όχι όμως να κοπεί και η καλημέρα από το στόμα του Έλληνα. Και προσοχή, δεν μιλάμε για τη δήθεν καλημέρα, αυτήν δηλαδή που τη λες από υποχρέωση με κάτω τα…

Δεν είναι λίγες οι φορές που ξυπνάς εντελώς απρογραμμάτιστα, μέσα στα άγρια χαράματα, την ώρα που η νύχτα ακόμα επιβάλλεται στο χώρο. Ναι, τότε που το φως θυμίζει κομμάτι από μάρμαρο που ξέπεσε από τον ουρανό, τότε που η δροσιά στον αέρα είναι διαυγής, γεμάτη…