Τι λέει; Τι να λέει. Εδώ. Τα ίδια. Έχω αράξει σπίτι και κάνω νύχια και ακούω λιγάκι ραδιόφωνο. Μετράω ώρες. Περιμένω να μπει το νοίκι που παίρνει ο μπαμπάς για να πάω για ψώνια, φιλενάδα. Πραγματικά, δεν μπορώ να κρατηθώ. Κι εσύ το ίδιο, το…

Αδελφούλα, έλα να παίξουμε, μην αργείς. Να μείνουμε εδώ, κοντά στο κύμα, με τα ποδαράκια μας να βρέχονται συνέχεια. Πολύ μου αρέσει όταν καθόμαστε μαζί και φτιάχνουμε με προσοχή τα όμορφά μας κάστρα. Να, δες, θα κάνει ο καθένας μας και από μια σημαντική δουλειά.…

Τελευταία, ένα περίεργο πράγμα, πιάνω τον εαυτό μου να δακρύζει με το παραμικρό. Δεν ξέρω ειλικρινά πώς να το εξηγήσω. Θυμάμαι, μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν μετρημένες στα δάχτυλα οι φορές που μ’ έπαιρναν τα ζουμιά, ειδικά μετά τη δικαιολογημένα εύθραυστη κι ανεπιτήδευτη παιδική…

Έλα, κάτσε λιγάκι μαζί μου εδώ. Θέλω να μου πεις για το χρόνο που έφυγε, ναι, να κάνουμε, να δεις πως το λένε, «ανασκόπηση». Να μιλήσουμε για γεγονότα, για φράσεις, για στιγμές που δεν θα ξεχάσεις, που σε προβλημάτισαν περισσότερο τη χρονιά που πλέον αποκαλούμε…

Τούτες τις ημέρες, όσο κι αν ο κόσμος επιμένει να ασχολείται με το μέλλον, εμένα, για έναν περίεργο λόγο, με στοιχειώνει το παρελθόν. Ίσως γιατί δε μ’ αφήνει αυτή η γλυκιά μελαγχολία που πάντα επιστρέφει την εποχή των Χριστουγέννων. Γλυκιά, σαν το μελομακάρονο, που σου…

…είναι διαφορετικοί μετά την κρίση. Τα γέλια, οι χειρονομίες, τα βλέμματα, οι αγκαλιές, όλα αλλάξανε, λιγοστέψανε, κρυφτήκανε σε ένα θλιβερό καβούκι ανασφάλειας. Εκείνο το χαρακτηριστικό χτύπημα στην πλάτη που έδειχνε μια εξ αρχής ανάγκη να αισθανθείς τον άλλο, χάθηκε κι αυτό. Στη θέση του μπήκε…

Στη γειτονιά μου έχουν εδώ και καιρό πεθάνει οι καλημέρες. Όλα κανείς περίμενε να συμβούν, όχι όμως να κοπεί και η καλημέρα από το στόμα του Έλληνα. Και προσοχή, δεν μιλάμε για τη δήθεν καλημέρα, αυτήν δηλαδή που τη λες από υποχρέωση με κάτω τα…

Προχτές, καθώς έξω λυσσομανούσε ο αέρας και τα παραθυρόφυλλα χτυπάγανε αλαφιασμένα το ντουβάρι, απόκαμα κι αποκοιμήθηκα. Κι ενώ ο νους τρεμόπαιζε ανάμεσα στ΄ αληθινό και το ψεύτικο, είδα όνειρο. Όνειρο βαρύ, από εκείνα που ορκίζεσαι ότι δεν είναι όνειρα, ότι τα ζεις, τα αναπνέεις, τα ψηλαφίζεις.…

Με την ευκαιρία της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940, έρχονται στο νου μου πάντα τα μεγάλα εθνικά ερωτήματα που ακόμα και σήμερα ψάχνουν απαντήσεις. Είπε τελικά το ΟΧΙ ο Μεταξάς στους Ιταλούς; Και το ΟΧΙ αυτό πώς το εννοούσε; Μήπως το ΟΧΙ συμβόλιζε την αντίσταση…