Η γυαλάδα του Πολιτισμού

Σχεδόν κάθε φορά που φεύγω από την Κέρκυρα κι επισκέπτομαι άλλες ελληνικές πόλεις, επιστρέφω με θυμό, μελαγχολία και διερωτήσεις. Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα στο Ναύπλιο, ναι, στην πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδος με κυβερνήτη τον δικό μας, τον Κερκυραίο, Ιωάννη Καποδίστρια, να δεσπόζει ως παρουσία παντού μέσα στην πόλη. Και οι συγκρίσεις ήταν δυστυχώς πολλές και αναπόφευκτες.

Κατ’ αρχήν, σχετικά με την καθαριότητα. Μιλάμε ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα πλατεία να γυαλίζει -στην κυριολεξία- σε σημείο που στο πλακόστρωτό της να βλέπεις τη μούρη σου! Δυσκολεύτηκα πραγματικά να το πιστέψω. Η πλατεία Συντάγματος η λεγόμενη, γεμάτη με υπέροχα καφέ που φέρνανε στο νου κάτι από Άγιο Μάρκο Βενετίας. Καθαρή πόλη το Ναύπλιο. Χωρίς πλαστικά μπουκάλια από εδώ και από εκεί, χωρίς κάδους να ξεχειλίζουν από την μπόχα. Α, και χωρίς εξατμίσεις στη μούρη σου ενώ πίνεις καφέ στο ιστορικό κέντρο.

Μετά, η εξυπηρέτηση στα τουριστικά μαγαζιά. Με το χαμόγελο, ανοιχτά σχεδόν όλη τη μέρα, με προσιτές τιμές, σε κτίρια περιποιημένα και όχι σε ερείπια που θυμίζουν Ελλάδα εγκαταλελειμμένη. Η παλαιά πόλη είναι γεμάτη από χρώματα, καθαριότητα και μοντέρνα όψη που συνδυάζεται με τον παραδοσιακό της χαρακτήρα. Και πολλές, πάρα πολλές λεπτομέρειες, που -ως συνήθως- κάνουν τη διαφορά. Για παράδειγμα, παράπονο το ‘χω, γιατί στην Κέρκυρα, στο μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, οι ταμπέλες των οδών να είναι σε τέτοιο χάλι; Στο Ναύπλιο και σε πολλές άλλες πόλεις οι οδοί είναι καλογραμμένες, σε πινακίδες τόσο ευδιάκριτες και καθαρές που θαρρείς ότι τοποθετήθηκαν χθες. Θα μου πείτε, αυτό μας μάρανε.

Μετά η εστίαση. Το γνωστό και μείζον πρόβλημα της Κέρκυρας, φρονώ. Είμαστε από τις ελάχιστες εν Ελλάδι περιοχές που χρεώνουμε το επιδόρπιο! Πας π.χ. στην Κοζάνη και θεωρείται αυτονόητο ότι όταν ζητάς το λογαριασμό θα σου προσφερθεί επιδόρπιο ή φρούτο ή γλυκό δωρεάν και σε ποσότητα, χωρίς καν να το ζητήσεις! Εδώ κοπανάμε τα ευρώ όπως μπορούμε. Για να μην επεκταθούμε στις τιμές και την ποιότητα του παρεχόμενου φαγητού. Στη Φλώρινα με 6 ευρώ έχεις μερίδα διπλή από τη μερίδα των 10 ευρώ της κοσμοπολίτικης Κέρκυρας. Αμ πως.

Πας στα καταλύματα έπειτα. Με 50 ευρώ έχεις δίκλινο ρετιρέ στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της πόλης. Με θέα τη θάλασσα. Με πρωινό. Με, με, με. Αποβάλλεις την αρνητική αίσθηση του «τουρίστα», του ατόμου δηλαδή που θα το γδάρουνε οι ντόπιοι ιθαγενείς, παρέχοντάς του σύκα για πορτοκάλια. Η πόλη σε προσκαλεί να την ανακαλύψεις και να αφήσεις τον οβολό σου αυθόρμητα και ανταποδοτικά. Τι ωραία που ήταν εκείνα τα πολυθέσια ποδήλατα, ολόκληρες οικογένειες βολτάρανε στην πόλη με αυτά. Στην Κέρκυρα, θυμάμαι κάτι ποδήλατα με φορτίο διαφημιστικές μακέτες. Α, και κάτι σάπιους ποδηλατοδρόμους. Ξέρω, εμείς προτιμάμε τις επισκέψεις σε διεθνείς εκθέσεις.

Μήπως ξεχάσαμε ότι είμαστε προ πολλού εκτεθειμένοι;