Ας φυσήξει αέρας αλλαγής…

Πριν από λίγο γύρισα από τοπικό super market. Στα ράφια είδα μερικά δροσιστικά νεκταρίνια συσκευασμένα. Πλησιάζω και διακρίνω στην ετικέτα να αναγράφεται «νεκταρίνια Αργεντινής». Και μου ’ρθε να χτυπήσω το κεφάλι μου στο ράφι. Όχι, δεν περιμένω πια καμία βαθυστόχαστη ανάλυση διεθνών οικονομικών οίκων για τα αίτια της ύφεσης στην Ελλάδα. Δεν θα ακούσω οικονομολόγους κύρους να διυλίζουν τον κώνωπα και τους ανθρώπους με στατιστικές. Η κατάσταση πλέον είναι προφανής και ευεξήγητη.

Η πολιτική της υπερσυγκέντρωσης πολιτών και Κράτους στα μεγάλα αστικά κέντρα ήταν τελικά η επιτομή του σύγχρονου εκφυλισμένου μοντέλου που μας οδήγησε μέχρι εδώ. Στείλαμε τον κοσμάκη στις εστίες του μεγάλου καταναλωτισμού. Να δουλεύει, να τρώει, να καταναλώνει, να κοιμάται. Σαν μια μεγάλη κυψέλη μελισσών που ρουφούν προϊόντα. Η υπόλοιπη, παραγωγική Ελλάδα, υποτιμήθηκε, έμεινε πίσω. Γίναμε μια χώρα «Λαλάκης ο εισαγόμενος», καταργώντας ουσιαστικά τη δυναμική του πρωτογενούς μας τομέα.

Η λύση της αποκέντρωσης ήταν προφανής εδώ και πολλά χρόνια ακόμα και κατά την ένδοξη εποχή της Ολυμπιάδας της Γιάννας. «Ολυμπιάδα όλη η Ελλάδα» έγραφαν τα μεγαλεπήβολα ταμπλό τότε αλλά η Ελλάδα Γιάννα είδε, Ολυμπιάδα δεν είδε. Και μετά τον καταναλωτισμό ήρθε μέχρι και η απαξίωση της επαρχίας. Στ’ αλήθεια, γιατί δεν την αποκαλούμε «περιφέρεια» αλλά «επαρχία»; «Γιατί εκεί αρμέγουνε κατσίκες μόνο», θυμάμαι να μου λέει ένα καλός φίλος σε παλαιότερη συζήτηση.

Σήμερα πια, που ρουφάμε τον αέρα της φούσκας που έσκασε στα μούτρα και τα σωθικά μας, τώρα που τα θέσφατα καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι, έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να πιστέψουμε στους εαυτούς μας, στην πλεονεκτική μας γη και να αναδυθούμε μέσα από τις ίδιες μας τις στάχτες. Και αυτό όλο δεν είναι ρομαντικά ευχολόγια. Είναι το πλέον αυτονόητο οικονομικό σύστημα για να βγει ο τόπος από το τέλμα που φαίνεται να μην έχει τελειωμό.

΄Ωρα να αποκεντρωθούμε λοιπόν. Να ενεργοποιηθούν μονάδες παραγωγής προϊόντων σε όλη τη χώρα. Αντί να ανακεφαλαιοποιούνται οι Τράπεζες, να επιδοτηθούν οι νέοι και όλοι εκείνοι που θέλουν να τολμήσουν το δικό τους εγχείρημα εκτός των τειχών της πρωτεύουσας. Να δημιουργηθούν έτσι νέες θέσεις εργασίας. Να απασχοληθούν άνεργοι σήμερα επιστήμονες που μεταναστεύουν για τα ξένα. Να αναδειχθούν τοπικά προϊόντα. Να τονωθεί ο πρωτογενής τομέας και να πάψουμε να εισάγουμε συνεχώς. Να τονωθεί η αγορά εκ των έσω. Να αναβαθμιστεί έτσι και η ποιότητα ζωής του πολίτη.

Συγκεκριμένα δεδομένα, όχι θεωρητικά σχήματα. Η αποκέντρωση ουσιαστικά θα γεννήσει μια οικονομία νέας κλίμακας. Αυτοτροφοδοτούμενη. Και μετέπειτα, η οικονομία δεν θα είναι πια ισολογισμοί τραπεζών και χρηματιστήριο. Θα συναντήσει τη ριζοσπαστική οικολογία που έχει οραματιστεί «Τράπεζες Γης» για την αξιοποίηση και της τελευταίας γωνιάς του τόπου υπέρ όλων και όχι με παραγωγικές εκτάσεις να ρημάζουν. Πλάι στα πολιτιστικά κινήματα, η Ελλάδα όλη θα παράγει, θα θρέφεται και θα τραγουδά. Το έχουμε δει και αλλού να συμβαίνει!

Τώρα που το σκέφτομαι, τα νεκταρίνια δεν ήταν τυχαία από την Αργεντινή.