Europe is on strike.

Πριν κάποια χρόνια η ένωση των λαών της Ευρώπης περνούσε μέσα από κριτήρια κατά βάση οικονομικά. Κατάργηση των συνόρων στις συναλλαγές, παύση των δασμών στην εισαγωγή προϊόντων, ελευθερία μετακίνησης κεφαλαίων και επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Μετέπειτα, το “κοινό όραμα” έγινε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, με κατάργηση των αντίστοιχων εθνικών νομισμάτων. Η ένωση των λαών έγινε νομισματική και από την αρχή θεωρήθηκε προνομιούχος περιοχή η ευρωζώνη, γι’ αυτό μάλιστα επιβλήθηκαν και κριτήρια στα ίδια τα μέλη της Ε.Ε. για να μπορούν να κρατήσουν ευρώ στα χέρια τους.

Γενικώς, η είσοδος στην ευρωπαϊκή οικογένεια ήταν μεγάλη υπόθεση. Θυμάται κανείς τις τυμπανοκρουσίες σχετικά με την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε. και για το πώς ακόμα αυτή η κίνηση θα έλυνε ίσως και το κυπριακό πρόβλημα! Η Κύπρος, γνωστή ως τότε για την ακμαία εθνική της οικονομία, που -κι όμως- λαχτάρησε κι εκείνη το ευρώ. Σταδιακά προωθήθηκαν κι άλλες ιδέες που θα τόνιζαν ακόμα περισσότερο την ένωση της Ευρώπης. Για παράδειγμα, προτάθηκε ο ενιαίος ευρωστρατός ή ακόμα και το ευρωσύνταγμα ή και η νέα ευρωπαϊκή υπηκόοτητα. Σταδιακά αποκτούσε σημασία το να είσαι ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ και μετά Ισπανός, Ιταλός, Έλληνας.

Σαν τους καλούς μαθητές σε μια σχολική τάξη, σταδιακά δημιουργήθηκαν Κράτη-πρότυπα για την πρόοδο και την ανάπτυξή τους, όπως λ.χ. η Ιρλανδία. Το κάθε μέλος της Ε.Ε. έπρεπε να “συγκριθεί” και να “συγκλιθεί” με αυτά τα υψηλά μοντέλα δημοσιονομικών και εν γένει οικονομικών προδιαγραφών. Ποιος θα ξεχάσει την έννοια της “σύγκλισης”; Ειδικά η Ελλάδα ήταν η χώρα για την οποία η λέξη “σύγκλιση” είχε γραφτεί τις περισσότερες φορές ειδικά το σωτήριο έτος 2001, όταν επιτέλους καταφέραμε να πετάξουμε από πάνω μας τις καταραμένες δραχμές και γεμίσαμε με όνειρα μωβ, πράσινα, κίτρινα, μπλε, όπως τα χρώματα από τα χαρτονομίσματα του ευρώ.

Από τα υπόλοιπα όνειρα, πέραν του ενιαίου νομίσματος, τίποτα δεν προχώρησε. Οι λαοί της Ευρώπης απέκτησαν επιχειρηματική, τουριστική, νομισματική συνείδηση αλλά μέχρις εκεί. Εμφανίστηκαν μάλιστα και φωνές που εναντιώθηκαν στην πλήρη κατάργηση της εθνικής ιδιαιτερότητας των λαών, δεν ήταν λίγοι δε εκείνοι που είδαν μια “αμερικανοποίηση” της Ευρώπης, με τη δημουργία ουσιαστικά ενός ομοσπονδιακού μορφώματος, όπως οι Η.Π.Α., στο οποίο τα κράτη-μέλη θα ήταν κάτι σαν τις πολιτείες. Οι φόβοι αυτοί έγιναν εντονότεροι όταν φάνηκε ότι η εκάστοτε ευρωπαϊκή ηγεσία μπορούσε να επιβάλλει τη βούλησή της στα Κράτη-μέλη για το κάθε παραμικρό ζήτημα, από τα ναύλα στα εισιτήρια έως τα αιολικά πάρκα.

Καθώς τα χρόνια πέρασαν, οι προθέσεις στην Ευρώπη άλλαξαν και η “σύγκλιση” έγινε “απόκλιση” κι ύστερα “υπόκλιση”. Για πρώτη φορά, έπαψε να θεωρείται ευλογία η παραμονή μιας χώρας εντός του ευρώ. Αντί για είσοδο στην ευρωζώνη οι τίτλοι των εφημερίδων άρχισαν να αναφέρονται επανειλημμένα στα ενδεχόμενα εξόδου εκείνων των κρατών που δεν “συμμορφώνονται” με τους όρους του παιχνιδιού. Η ευημερία των λαών που υποσχέθηκε η Ε.Ε. έγινε ανεργία, φτώχεια, πλειστηριασμοί, μετανάστευση. Οι λαοί, για να πείσουν ότι έχουν πετύχει την “υπόκλισή” τους, έπρεπε πρώτα να γονατίσουν εντελώς στη σημαία με τα αστέρια που τελικά συμβόλιζαν τον αστερισμό του κέρδους των ολίγων. Στις 14 Νοεμβρίου οι λαοί της Ευρώπης βγαίνουν στους δρόμους να διαδηλώσουν. Με ενιαία αγωνιστική συνείδηση ανατροπής.

Η Ευρώπη πραγματικά ενωμένη. Για πρώτη φορά.