Ματωμένα Χριστούγεννα
ByΗ ιστορία που θα σας διηγηθώ μπορεί και να μη σας αρέσει. Μιλάει για τα Χριστούγεννα αλλά όχι με τον τρόπο που έχετε συνηθίσει. Δεν θα σας πω για χαρούμενες οικογένειες που μαζεύονται μέχρι και ένα μήνα πριν γύρω από το δέντρο και το στολίζουν με ανυπομονησία και χουχουλιάρικα χαχανητά. Ούτε για πρωτότυπες συνταγές και ευφάνταστα γλυκά που σερβιρίστηκαν πάνω στα στολισμένα τραπέζια και που τοποθετήθηκαν όλα με τρόπο τέτοιο, ώστε να τα βλέπει μέχρι και ο γείτονας που στέκεται και θαυμάζει, όταν δήθεν κάποιος εντελώς τυχαία ξέχασε να κλείσει την εξώπορτα. Δεν θα σας πω για τις πιο γουστόζικες και πιο μοδάτες μπάλες που αγοράστηκαν μετά από ώρες αναζήτησης και μελετημένης έρευνας στους ατέλειωτους ορόφους από τα παιχνιδομάγαζα αυτού του τόπου και που μετά τάχα φυτρώνουν και κρέμονται από τα ψεύτικα κλαριά ενός ψεύτικου δέντρου αριστοτεχνικά, με ακρίβεια χιλιοστού, για να τονίζεται η λεπτομέρεια της λεπτομέρειας, ειδικά για τις ευαίσθητες εκείνες στιγμές που θα πλακώσουν στο σπίτι συγγενείς και σόγια και ασχοληθούν πρώτα με τα ψεύτικα τα στολίδια και μετά με τους αληθινούς ανθρώπους. Δεν θα περιγράψω τις τόσες πολλές κάλτσες που κρέμονται σαν δεύτερες κουρτίνες μέσα στα σαλόνια των ξεκάλτσωτων ενοίκων, ούτε τα φωτάκια που δεν χόρτασες να βάλεις μόνο στο δέντρο αλλά αδημονούσες να φτάσουν μέχρι τη βεράντα, ως και στα κεραμίδια ανέβηκες για να συνδέσεις φώτα που θα κάνουν ολόκληρο το σπίτι να αναβοσβήνει, ποντάροντας στο ότι έτσι μπορεί και να το δει ο Άι Βασίλης, που ξέρεις, μπορεί να το βλέπει και να το ζηλεύει μέχρι ο Θεός ο ίδιος. Τα ίδια. Και τα ίδια. Κάθε χρονιά.
Εκτός από εκείνη τη χρονιά, που ούτε Άι Βασίλης ήρθε, ούτε Θεός. Ήμουν τόσο δα πιτσιρικάς αλλά θυμάμαι πολύ έντονα όσα συνέβησαν, ίσως γιατί όταν είσαι σε τέτοια τρυφερή ηλικία όλα αποτυπώνονται ανεξίτηλα μέσα σου και σ’ ακολουθούν για την υπόλοιπη ζωή σου. Ακόμα και αν στην πορεία οι συνθήκες αλλάξουν εντελώς, ακόμα και αν η χώρα σου γίνει κάποια στιγμή μια εντελώς άλλη χώρα, ακόμα και αν εσύ ο ίδιος γίνεις ένας άλλος από αυτό που κάποτε ήσουν, οι μνήμες από την παιδική σου ηλικία δεν ξεγράφονται ποτέ, είναι λες και κάποιος τις χάραξε με το ισχυρότερο μελάνι που υπάρχει στον κόσμο όλο. Όσο μεγαλώνεις, αναπτύσσεις την ικανότητα να φιλτράρεις τα γεγονότα, η μνήμη γίνεται επιλεκτική, είναι όπως όταν πας να διαλέξεις ποιες μπάλες θα βάλεις στο χριστουγεννιάτικο το δέντρο, μερικές τις αφήνεις να κάθονται καταχωνιασμένες για χρόνια πολλά στα κιβώτια κι ας ξέρεις ότι δεν έχουν εξαφανιστεί από εκεί μέσα, κι ας προσποιείσαι πως ποτέ δεν υπήρξαν. Ναι, μάλλον πρόκειται για εκείνον τον ρημαδιασμένο μηχανισμό που οι επιστήμονες ανέλυσαν και τεκμηρίωσαν, ότι δηλαδή ο άνθρωπος, από κάποια στιγμή και μετά, όχι μόνο διαλέγει τι θέλει να θυμάται αλλά διαγράφει από το μνημονικό του κάθε αρνητική εμπειρία, ως αυτοάμυνα, ως μια υποσυνείδητη τεχνική αυτοεπιβίωσης. Τότε όμως, όταν ήρθαν εκείνα τα Χριστούγεννα τής μεγάλης κρίσης, εγώ δεν είχα αναπτύξει καμιά κρίση, καμιά απολύτως άμυνα, στεκόμουν έκθετος απέναντι στα συμβάντα, σφουγγάρι ήταν η ψυχή μου που ρούφηξε μονομιάς όσα είδαν τα έκπληκτα τα παιδικά μου μάτια και που δυσκολεύτηκαν τα χείλη μου να πούνε. “Να τα πούμε;”
Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου σαν αντίλαλος τα λόγια εκείνα που άκουγες στη γειτονιά από τα άγρια χαράματα να βγαίνουν από στόματα παιδιών που ήταν λίγο μεγαλύτερα από εμένα και έτσι τ’ άφηναν οι γονείς τους να βγαίνουν να πουν τα κάλαντα. Ο τρόπος βέβαια που έλεγαν αυτές τις λέξεις δεν ήταν για παιδιά μικρά, οι συλλαβές είχαν μέσα τους τη μελωδία της θλίψης, ακριβώς όπως ηχούν τα λογάκια από ένα παιδί που ζητιανεύει, που παρακαλάει με την παλάμη ανοιχτή για ένα κουλούρι ή ένα νόμισμα το ίδιο στρογγυλό. Θυμάμαι ότι προτού κάνουν την ερώτηση με τον λυπημένο τόνο για το αν θα τα πούνε, χτυπούσαν την πόρτα εντελώς ανεπαίσθητα, ήταν λες και δεν στεκόταν άνθρωπος έξω από το σπίτι αλλά γάτες που γδέρνανε το ξύλο. Με έντονη περιέργεια, άνοιξα, για να δω αν όντως γρατζουνούσαν ή αν απλά δεν μπορούσαν να φτάσουν το κουδούνι, κι ας μη δούλευε αυτό από καιρό. Όπως έκανα να δω προς τα έξω, ένας αέρας πείνας και απλυσιάς ήρθε και κάθισε πάνω στα ρουθούνια και το λαιμό μου, μένοντας να παρατηρώ με απορία εκείνα τα άτυχα παιδιά, που στ’ αλήθεια θυμίζανε γατάκια αδύναμα, με τα μάγουλά τους βαθιά μέσα ρουφηγμένα. Είναι σαν να βλέπω ακόμα την εικόνα από το σάπιο στόμα τους, τόσο που δεν ξεχώριζες αν σάπιζαν πρώτα τα δόντια ή τα χείλη. Τα νύχια στα χέρια τους ήταν τόσο μακριά που βάζω στοίχημα ότι ήταν δύσκολο να χτυπάνε τις πόρτες και προτιμούσαν να τις γδέρνουν για να τους ακούσει ο από μέσα. Το πιο περίεργο από όλα όμως ήταν ότι για αντί για τρίγωνα είχαν στα χέρια κόκαλα από ξεχασμένα αποφάγια και που για ήχο βγάζανε τον κρότο που κάνει το αδειανό στομάχι. “Λιγάκι φαγητό, αν είναι ορισμός σας”.
Ήταν μια εποχή που ακόμα και οι πιο καθιερωμένες συνήθειες, ακόμα και τα αρχαιότερα τραγούδια, όπως τα κάλαντα, άλλαζαν για να προσαρμοστούν στις περιστάσεις και να ακούγονται επίκαιρα. Όλα αυτά συνέβαιναν μάλλον γιατί και οι άνθρωποι είχαν αλλάξει, το κάθε τι έμοιαζε απροσδιόριστο, μπέρδευες τις γάτες με τα παιδιά, τα παιδιά με τις γάτες, ζούσαμε σε καιρούς που οι περισσότεροι κλείνονταν μέσα διαρκώς, λες και φοβόντουσαν να περπατήσουν ελεύθεροι στις πλατείες και τους δρόμους. Ακόμα θυμάμαι τη μάνα μου να μου φωνάζει και να μου λέει να κλειδώνομαι καλά όλη την ημέρα και να μην ανοίγω σε αγνώστους, γιατί τότε ήταν που κυκλοφορούσαν εκείνοι οι περίεργοι, οι κουστουμαρισμένοι τύποι που, κρατώντας σφραγίδες και χαρτιά στα χέρια, ερχόντουσαν ακόμα και μέσα στις βαθιές τις νύχτες και μπαίνανε μέσα στα σπίτια εκείνων που κάνανε το λάθος και νομίζανε τους κλητήρες για παιδιά που λεν τα κάλαντα, λέγοντάς τους ότι έχουν εντολή από το επίσημο το Κράτος να τους πάρουν το σπίτι και όσα έχει μέσα αυτό, καναπέδες, χριστουγεννιάτικες κάλτσες, ακόμα και αυτό το δέντρο με τις ωραίες μπάλες που είχαν αγοραστεί προ κρίσης. Γι’ αυτόν το λόγο συνήθιζα να ανεβαίνω στη σοφίτα και να παρακολουθώ τυχόν ύποπτες κινήσεις έξω στο δρόμο, μήπως και δω κανέναν από δαύτους τους γύπες να έρχεται και προς τη δική μας τη φωλιά. Κι αυτό όμως ήταν δύσκολο γιατί δεν μπορούσες να διακρίνεις εύκολα τότε, ήταν γιατί είχε γεμίσει η ατμόσφαιρα με εκείνη την ομίχλη από τα πολλά καμένα ξύλα. Να δεις πως τη λέγανε, α, ναι, η ομίχλη της φτώχειας. Που έκανε μέχρι και τα τοπία να δείχνουν φτωχά.
Καίγαμε και εμείς ξύλα στην αυτοσχέδια σόμπα μας. Είχανε άλλωστε περάσει κάμποσα χρόνια από την τελευταία φορά που είχε καεί το τελευταίο λίτρο πετρελαίου και τα καλοριφέρ ήταν κυριολεκτικά ξένα σώματα μέσα στο κρύο μας σπίτι. Με τόση φτώχεια και κλεισούρα, το δέντρο μας είχε μείνει να στέκεται γυμνό εκείνα τα Χριστούγεννα. Είχαμε ξεμείνει εντελώς και από στολίδια και μπάλες, μιας και οι περισσότερες είχαν μουχλιάσει σε χίλια κομμάτια από την πολλή υγρασία. Βάζοντας την παιδική μου φαντασία να δουλέψει, βρήκα μερικές εφημερίδες από εκείνες που βάζαμε στα τζάμια για να φαίνεται δήθεν το σπίτι εγκαταλελειμμένο. Πήρα μερικά πρωτοσέλιδα ποτισμένα με βαθύ μελάνι και αφού τα δίπλωσα με τις χούφτες μου, τα έκανα αυτοσχέδιες, χάρτινες μπάλες. Τις κρέμασα με υπομονή από τα σκονισμένα κλαριά του δέντρου και έμεινα να τις παρατηρώ για ώρες, θαυμάζοντας την υπέροχη ιδέα που είχα σκαρφιστεί. Θυμάμαι ότι σταδιακά άνοιγαν προς τα έξω σαν καρδιά από τριαντάφυλλο που σκάει, καθώς μεγαλώνει. Πάνω στο χαρτί, όπως αυτό τεντωνόταν, διέκρινα διάφορες ανθρώπινες φιγούρες από τις ειδήσεις εκείνης της εποχής, άνθρωποι που αλλού φαινόντουσαν κρεμασμένοι, αλλού καμένοι, αλλού με τα χέρια τους να γδέρνουνε τα πρόσωπά τους. Έβαλα γύρω-γύρω τα φωτάκια και, μολονότι δεν είχαμε ρεύμα συνδεδεμένο, έκανα να τα συνδέσω στην πρίζα, μήπως και είχε ξεμείνει καμιά στάλα ενέργειας. Κι ένα περίεργο πράγμα, τα λαμπάκια αναβόσβησαν για δευτερόλεπτα μερικά. Και φώτισαν τις μπάλες που είχαν πάνω εικόνες με αίματα πολλά. Τόσο που ήτανε λες και στάζανε αίμα πραγματικά. “Μαμά, μαμά!”.
Πήρε το δέντρο μας φωτιά.
Πολύ ωραίο Παναγιώτη μου…όπως άλλωστε και τα περισσότερα απ΄αυτά που γράφεις…..Το φοβερό όμως είναι ότι όταν τέλειωσα το διάβασμα ένοιωσα ότι έβλεπα τα μελλοντικά μας Χριστούγεννα …και όχι τα Χριστούγεννα απο το παρελθόν….μιας και δεν έχω καμιά ανάμνηση απο τέτοια Χριστούγεννα …παρά μόνο απο ιστορίες που είχα ακούσει σαν παιδί απο τον πατέρα μου….και τότε …στο τέλος της ιστορίας που διάβασα …όταν άρχισα να βλέπω εικόνες απο το μέλλον …ένοιωσα έναν κρύο ιδρώτα να με λούζει …ένοιωσα ένα σφίξιμο στο στήθος….πάγωσα…Τι να μας περιμένει άραγε???? Πόσο χειρότερες μέρες θα έρθουν???? Και το κυριότερο ….Εμείς….Εμείς…Μέχρι πότε θα καθόμαστε και θα συνεχίζουμε να κάνουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα……..γεμίζοντας τις βεράντες και τους κήπους μας ….ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΛΑΜΠΑΚΙΑ!!!!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Έτσι όπως τα λες Λίνα μου είναι! Απλώς προσπάθησα να φτιάξω μια ιστορία που τη διηγείται κάποιος σημερινός φτωχός που θα λέει στο μέλλον για τα όσα έζησε τώρα! Σ’ ευχαριστώ και πάλι!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Υπέροχο άρθρο.. πήρε η ψυχή μου φωτιά διαβάζοντας το.. γιατί ποτέ δεν «είδα» τον Αη Βασίλη ποτέ δεν πίστεψα στην ύπαρξή του.. Θύμωνα και θυμώνω ακόμα με το πόσο άδικος μπορεί να είναι ένας άγιος.. Όταν υπάρχουν παιδιά που πεινάνε, περπατούν ξυπόλυτα η κοιμούνται στα παγκάκια.. Δεν το κατάλαβα ποτέ το πνεύμα των Χριστουγέννων.. Μόνο ένα ανασκάλεμα πιο έντονο γίνεται στο μυαλό μου , για τις αδικίες του κόσμου τούτου.. Θέλω να ξημερώσει μια μέρα που η Γη θα είναι πλημμυρισμένη Χαμόγελα.. μόνο αυτό..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ακριβώς έτσι, Ακριβή! Αντί να εκμεταλλευτούμε την κάθε παραμικρή ημέρα στη ζωή μας για να έρθουμε όλοι πιο κοντά, μας πιάνει η έξαψη και αγωνιούμε για μόλις δυο εβδομάδες σχετικά με το αν κάποιοι άνθρωποι είναι μόνοι και βιώνουν τη «μελαγχολία των γιορτών». Έλεος πια με την ελαφρότητα και την τηλεοπτική εκδοχή των συναισθημάτων μας. Και ναι, όσα γράφω τα έχω δει σε μεγάλο βαθμό να συμβαίνουν, εχώ δει ταράτσες να γεμίζουν λαμπάκια και κάθε είδους υπερβολή, που πέρα από καρακιτσιαριό δείχνουν και μια αντιιοικολογική συνείδηση. Είμαστε ένας λαός περίεργος, ένας λαός για τα πανηγύρια. Σ’ ευχαριστώ για τη συμμετοχή στα σχόλια!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Είμαστε για φανφάρες και μεγάλα λόγια.. εκείνο το συναίσθημα το άτιμο, πρέπει να βρεθούμε υπό «τηλεοπτική κάλυψη» για να το αφήσουμε να φανεί.. Εμπορευματοποιημένες σχέσεις, δράσεις, αντιδράσεις… δυστυχώς.. Όλα για το θεαθήναι … όλα για το υπερτροφικό μας ΕΓΏ..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
άκρως συγκινητικό…σας ευχαριστώ που εκφράζετε με «λόγια» ό,τι νοιώθω…νά’στε καλά και σας εύχομαι μια καλύτερη χρονιά, με ελπίδα και αισιοδοξία!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια και τη συμμετοχή στα σχόλια! Τιμή μου που σας προκάλεσε συγκίνηση. Να είστε καλά και καλές γιορτές!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σπουδαία η ιδέα σου να διηγούνται τα παιδιά μας στα παιδιά τους, τα τωρινά Χριστούγεννα σαν την απαίσια ανάμνηση μιας παλιάς εφιαλτικής εποχής, μιας απ’ τις σκοτεινότερες ίσως εποχές της ιστορίας του τόπου μας!!!!
Αλλού σου πέτυχε και κατάφερες να κρέμονται απ’ το δέντρο σου ο ζόφος και η ερημιά των ημερών χαρίζοντας μας το σφίξιμο στην καρδιά που μας αξίζει, αλλού σα να σου κύλησε ένα κλικ στο φλερτ με την ταινία τρόμου και το σαγκουϊνι. Στην τελική πάντως και για όσο μετράει η γνώμη μου, το κείμενό σου είναι στολίδι στο δέντρο των φετινών Χριστουγέννων.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ευχαριστω πολυ για τη δημιουργική κριτικη και για τα καλα λόγια! Ηθελα όντως να έχει λιγακι απο τρόμο γιατι κατα κάποιο τροπο και οι εποχές που ζούμε ειναι τρομακτικές. Ποιος θα φανταζόταν ας πούμε οτι εν ετει 2013 θα πεθαινανε παιδιά απο μαγκαλια; Ποιος θα περίμενε οτι και επισήμως θα εισβαλανε δικαστικοί κλητήρες μεσα στα σπίτια ακομα και κατα τη νυχτα;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
΄Εχεις δυνατή πένα Πάνο μου! Πάντως πιστεύω στον ‘ Αγιο Βασίλη’… Υπάρχει ΄Αγιος Βασίλης…. υπάρχει καθε φορά που βοηθούμε ένα συνάνθρωπό μας σε οτιδήποτε έχει ανάγκη. Υπάρχει κάθε φορά που αφήνουμε ένα πιατάκι με νερό το καλοκαίρι για να δροσιστεί καποιο αδέσποτο… ή ένα πιατάκι με φαγάκι για να φάει το χειμώνα ένα σκελετωμένο σκυλί…. Υπάρχει ΄Αγιος Βασίλης κάθε φορά που χαμογελάμε κόντρα σε αυτή τη μιζέρια που ζούμε… Υπάρχει Αγιος Βασίλης κάθε φορά που μαζεύουμε τα παλιά μας ρούχα και αντί να τα πετάξουμε στα σκουπίδια, τα χαρίζουμε σε συνανθρώπους μας που τα έχουν ανάγκη…..Υπάρχει ΄Αγιος Βασίλης και είναι μέσα στον καθένα από εμάς….Δεν έχουμε παρά να τον αφήσουμε να βγει στην επιφάνεια και να μην τον καταπιέζουμε…..Αυτός είναι ο ΄Αγιος Βασίλης….Η καλοσύνη, ο σεβασμός στον εαυτό μας και στους συνανθρώπους μας, η αλληλεγγύη, η αγάπη….όλα αυτά που μας κάνουν Ανθρώπους…..και δυστυχώς πολύ από εμάς τα έχουμε ξεχάσει…Ας μην τα ρίχνουμε λοιπόν όλα στην κρίση…..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολύ σωστά όλα, όπως τα λες Αλεξία μου! Οι Άγιοι, ο Θεός -αν θέλεις- είναι αυτό που πράττουμε στη ζωή μας. Στο κείμενο βέβαια δίνω έμφαση στα δεινά που βιώνουμε σήμερα, εξιστορούμενα στο μέλλον από εκείνους που δεν ξέχασαν όσα τραγικά ζει ο τόπος μας τώρα. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και τη συμμετοχή στα σχόλια! Καλές γιορτές να έχεις!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παραπάνω από εξαιρετικό…
ο τρόπος που γράφεις με συνεπαίρνει..Μακάρι βέβαια τα πράγματα να ήταν αλλιώς…αλλά….
επίσης μου άρεσε πάρα πολύ και η καινούρια εμφάνιση του μπλογκ 🙂
ήθελα να το πω..
καλό σου βράδυ!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σ´ ευχαριστω πολυ Νικολετα! Ναι, μακάρι να μην ηταν ετσι! Ξερεις, προχτές σκεφτόμουν οτι ολα αυτα τα θλιβερά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, αποτελούν πηγή έμπνευσης και αναρωτιόμουν τι θα συμβει αν πάψουν να συμβαινουν, θα γράφουμε για αλλα, τα αισιόδοξα που θα μας συμβαινουν; Ως προς την εμφάνιση του blog, ηταν καιρός για μια ανανέωση! Και σε εικόνα μεγάλη φαίνεται και το δικό σου blog εδώ! Να εισαι καλα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
[…] kakoskeimena.net […]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
[…] Πήρε το δέντρο μας φωτιά.https://kakoskeimena.net/2013/12/22/xmas/ […]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
[…] Πάνος Μουχτερός γι&a… […]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πανο, καλή σου μέρα και Χρόνια Πολλα!Οπως όλα, το συγκεκριμένο κείμενο σου με προβλημάτισε και με έκανε να σκεφτώ…Βέβαια στην αρχη το μυαλό μου με πήγε σε εικόνες του Β´Παγκοσμιου η του Εμφυλίου, για να καταλάβω ότι τελικά μιλουσες για ένα παρελθόν του δικού μας παρόντος…Μου άρεσε πολυ η εικόνα που έπλασες με τις τσαλακωμενες εφημερίδες για μπάλες (όχι απαραίτητα το αιματηρό πάνω τους,αλλα η φαντασία του πιτσιρικά να φτιάξει κάτι απο τα σκουπίδια). Δεν ξέρω αν είναι ότι είμαι απο τους τυχερούς που δεν κρυώνουν η δεν πεινούν (ακόμα), η είναι η αισιοδοξία του ότι είμαι ακόμα νέα και μπορούν/με να αλλάξουν/με ακόμη τα πράγματα, αλλα αρνούμαι να τα δω με τόσο ζοφερό μάτι, πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει περάσει και χειρότερες εποχές, με παιδιά να πεθαίνουν απο την πείνα κλπ…Ήμασταν απλά κακόμαθημένοι Πανο.Κλεισμενοι στη φούσκα μας και κοιτουσαμε μόνο το Χριστουγεννιάτικο μας δέντρο και όχι το δάσος και το μέλλον και τώρα που η φούσκα έσκασε, πνίγηκαμε στα απόνερα της και στη σαπουνάδα…Και έτσι όπως γλιστρησαμε, μας κάνουν κουμάντο καποιοι τρίτοι, και πλέον αυτο πονάει σωματικά και ψυχολογικά…Μην τα παρατάμε όλα ομως…Και μην τα εκμηδενιζουμε όλα…Κάποιος απο την πίκρα του μπορει να μην στολίσει καθόλου, κάποιος να ντύσει το σπίτι του υπερπαραγωγή, απλα για να ξεχαστεί…Αρκει και οι δυο να θυμούνται, ότι αυτο που μέτρα πάνω απο όλα είναι η πίστη σε κάθε καλο, η διάθεση για προσφορά, η αλληλεγγύη, η αγκαλια…Καλη δυναμη σε όλους μας κι μια Καλη, Νέα Δημιοργική Χρόνια μας εύχομαι…Κατερίνα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημέρα, Κατερίνα! Αρχικά, αυτό που με χαροποιεί περισσότερο είναι ότι προβληματίστηκες με αφορμή το κείμενό μου. Στην ουσία όσων λες, δεν έχω να διαφωνήσω. Οι περιγραφές που επέλεξα να κάνω είναι ηθελημένα «τραβηγμένες» γιατί δεν έχει μόνο σημασία το αν όντως συμβαίνουν τα γεγονότα έτσι ακριβώς, αλλά αν ΒΙΩΝΟΝΤΑΙ με αυτόν το ζοφερό τρόπο. Και είδες ότι η πραγματικότητα δυστυχώς ξεπερνά τη φαντασία μας για μια ακόμη φορά. Νεκρό το κοριτσάκι από μαγκάλι, όπως νεκροί και οι φοιτητές στη Λάρισα πριν λίγους μήνες για τον ίδιο λόγο. Ανήμερα των Χριστουγέννων η κυβέρνηση έκανε έκτακτη σύσκεψη για να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της αιθαλομίχλης από τα πολλά αναμμένα τζάκια. Ποιος περίμενε ότι εν έτει 2013, η σύγχρονη Ελλάδα θα βίωνε τέτοιες καταστάσεις που όντως φέρνουν στο νου τις εποχές του 1950. Με αυτή τη συνειρμική διάσταση μπήκαν τα γεγονότα στο κείμενο, και, αν θέλεις, με μια διάθεση προειδοποιητική, δηλαδή ότι μπορεί και να είναι έτσι και χειρότερα οι συνθήκες στη ζωή μας τα επόμενα Χριστούγεννα. Γι’ αυτό και δεν έβαλα συγκεκριμένο έτος στο χρόνο που διαδραματίζονται τα γεγονότα αλλά επέλεξα να πω για τα «Χριστούγεννα της μεγάλης κρίσης». Το επόμενο άρθρο που τώρα γράφω θα είναι ουσιαστικά η συνέχεια αυτού εδώ. Και θα περιγράφει το επόμενο που λες, το πώς δηλαδή εννοούμε την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα, τις αγκαλιές κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών αλλά και τον υπόλοιπο χρόνο. Σε ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή στα σχόλια και σου εύχομαι ευτυχισμένο και ουσιαστικό το νέο έτος στη ζωή σου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ειναι παρα πολυ ωραιο…συγχαρητηρια!!!!μηπως ξερετε πως γινετε να μπορεσω ν ανεβασω και εγω καποιο αρθρο?
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ευχαριστω πολυ, να είστε καλα! Στα Κακως Κειμενα ανεβαίνουν μονο αρθρα που ανήκουν αποκλειστικά στο blog και οχι αναγνωστών.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Επειδη θ ηθελα ν ασχοληθω μηπως ξερετε καποιο blog που ν μπορω ν ανεβαζω κι εγω αρθρα?? Σας ευχαριστω πολυ..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!