Του χρέους η γενιά
ByΡε μάγκα, κάθε φορά που έρχονται παρελάσεις, προβληματίζομαι κάπως. Νιώθω συναισθήματα αντικρουόμενα, περίεργα. Από μικρός το έχω αυτό. Αν μπουκάρεις μέσα στο δωμάτιό μου και ψάξεις κρυφά μέσα στα συρτάρια θα βρεις φωτογραφίες με εμένα να κάνω παρέλαση σε όλες τις φάσεις, από το νηπιαγωγείο μέχρι το στρατό, κάθε Οκτώβρη και κάθε Μάρτη, ήμουν πάντα εκεί, στοιχισμένος, έτοιμος για βήμα συγχρονισμένο με τον διπλανό και με τον μπροστινό μου. Λιώναμε στις πρόβες για καμιά ‘βδομάδα πριν, με το δάσκαλο πάνω από το κεφάλι μας να σφυρίζει για ώρες με τον ίδιο εκνευριστικό ρυθμό και να προσπαθεί απεγνωσμένα να φυτέψει λιγάκι υπερηφάνεια μέσα στα αγουροξυπνημένα κορμιά μας. Να μαθαίνουμε να λέμε ποιήματα ένδοξα με ύφος αγχωμένου παπαγάλου, να χαχανίζουμε την ώρα της δοξολογίας, να στεκόμαστε όρθιοι την ώρα που ακούγαμε επαναλαμβανόμενους λόγους επικήδειους για τους ήρωες του έθνους και μετά να βγαίνουμε σαν κοτόπουλα ντυμένα μπλε που τα ‘ρίξαν έξω από το κοτέτσι και που πρέπει ξαφνικά να βαδίσουν στρατιωτικά κάτω από τους επικούς ήχους της μπάντας που παιάνιζε. Πάλι καλά που ερχόταν η καλύτερη στιγμή στην παρέλαση, όταν η φιλαρμονική είχε παραταχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να περνάμε εμείς ανάμεσα από τα ταμπούρλα και τα άλλα όργανα που θαρρείς ότι βαράγανε στη διαπασών. Όπως περνούσαμε μέσα από αυτό το σκηνικό ένιωθα ένα κλικ μέσα μου, φούντωνε το στήθος μου, λες και πωρωνόμουν με την όλη φάση για εκείνα τα δευτερόλεπτα, ενώ πέφτανε βροχή τα παρατεταμένα χειροκροτήματα από τους παρευρισκόμενους επισήμους και ανεπισήμους. “Μπράβο, μπράβο, ελάτε να κεραστείτε σοκολατάκι μετά”.
Υπερηφάνεια με γεύση φουντούκι. Έτσι δεν έγινε πάνω-κάτω και με ‘σένα, με τον καθένα, με όλους μας σε τούτη τη γενιά που φυτεύτηκε και μεγάλωσε από τη μεταπολίτευση και δώθε; Πρέπει να βγούμε με θάρρος και να παραδεχτούμε ότι ζούμε κάποια πράγματα στο περίπου. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι όσες φορές και αν υποδυθείς έναν ρόλο, ποτέ δεν θα μπορέσεις να γίνεις ο ίδιος ο ήρωας που υποδύεσαι. Ίσως είναι ώρα για το πρώτο βήμα που θα είναι αληθινό και όχι βήμα στρατιωτικό, βήμα υποκριτικό, αλλά βήμα που θα το εννοούμε ρε και θα βγαίνει ως αυθόρμητη κίνηση του κορμιού που θα συμμορφώνεται με την κίνηση που έχει πάρει η ψυχή μας. Να τα πούμε όπως είναι μερικά πράγματα, ρε μάγκα, μεταξύ μας, να τα βάλουμε κάτω και να δούμε αν αξίζει να έχουμε παρελάσεις, αν αναρωτηθήκαμε ποτέ για έννοιες που φαίνονται ως δεδομένες, αν δώσαμε ένα γαμημένο λεπτό από τη ζωή μας τη μικρή για να αναλύσουμε τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ που λέμε κάθε μέρα από μέσα και απ’ έξω μας, αν θυμόμαστε τι γιορτάζουμε σε κάθε επέτειο, αν έχει νόημα να έχουμε επετείους, αν ζούμε στην ίδια χώρα, αν στην ίδια αυτή χώρα ζούνε ίδιοι ή άλλοι άνθρωποι, αν η ιστορία είπε αλήθειες ή ολίγον αλήθειες με ολίγον από ψέματα, αν οι ήρωες εκείνοι έχουν σχέση με τους σημερινούς ήρωες, αν όταν βλέπεις τη σημαία νιώθεις μια στάλα εθνική αξιοπρέπεια να στάζει μέσα σου ή την αντικρίζεις ως ένα χρωματιστό κομμάτι πανί που χρησιμεύει απλά για να διακοσμεί υπηρεσίες και κτίρια και κοινοβούλια. Να πούμε αν οι απόγονοι του μέλλοντος θα λένε ιστορίες και ποιήματα για εμάς ή θα κάνουν χίλια κομμάτια κάθε σημαία. Αν τούτη η γη είναι η πατρίδα μας ή αν πατρίδα μας είναι όλη η γη.
Τι να μου πεις και τι να σου πω για πόλεμο, για όπλα, για αγώνες στα χαρακώματα, για γέφυρες που ανατινάσσονται. Είναι ψέμα ότι τον πόλεμο εμείς τον έχουμε βιώσει μόνο σε εξελιγμένες κονσόλες και άντε το πολύ-πολύ σε κανένα γαμάτο ακατάλληλο βιντεάκι από το you tube με βόμβες που διαμελίζουν πτώματα κάπου σε κάποια περιοχή του πλανήτη που βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά μας; Μάγκα, μιλάω για πόλεμο πραγματικό, μιλάω για πόδια κομμένα να πέφτουν δίπλα από το κεφάλι σου, μιλάω για τον κολλητό σου που θα τον βλέπεις να πέφτει νεκρός και θα τον κουβαλάς στην πλάτη για χιλιόμετρα μήπως και τον σώσεις αλλά αυτός θα ξεψυχά και θα ξερνά αίμα πάνω σου. Μιλάω για κρυφτό μέσα στα βουνά, πίσω από τα μεγάλα δέντρα, μιλάω για κρύο και ελάχιστη τροφή που θα μπλέκεται μέσα στα χιόνια, μιλάω για εχθρό που θα τον βλέπεις κατάματα την ώρα που θα σε ξεκοιλιάζει στριφτά και θα τον παρακαλάς για μια δεύτερη ευκαιρία αλλά δεν θα καταλαβαίνει τη γλώσσα που μιλάς, μιλάω για νίκες και ήττες και εδάφη που απελευθερώνονται την ίδια ώρα που κατακτώνται, για γυναικόπαιδα που κρύβονται σε υπόγεια και σε σπηλιές. Όταν λέμε πόλεμο, εννοούμε πόλεμο. ΟΚ, θα μου πεις ότι δεν γίνεται έτσι πια και ότι η τεχνολογία έχει προχωρήσει και ότι έρχονται αόρατα αεροπλάνα και όλα γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού μέσα σε σύντομα χρονικά διαστήματα. Ακόμα και έτσι, ρε μάγκα, εμείς τι έχουμε βιώσει; Είδαμε κανένα αεροπλάνο να κάνει σμπαράλια το χωριό μας; Είδαμε καμιά έξυπνη βόμβα να τρυπάει τον τοίχο στο πατρικό μας σπίτι και να καταλήγει στην καρωτίδα του πατέρα μας; Όταν εμείς μιλάμε για βόμβες, εννοούμε σεξοβόμβες.
Πάμε παρακάτω. Πείνα και μαλακίες. Εντάξει, εντάξει, στις μέρες μας ο κόσμος πεινάει, πεθαίνει, λιποθυμάει από την ασιτία, στριμώχνεται στα συσσίτια και τα τοιαύτα. Ρε μάγκα, δεν μιλάω για μια συμπιεσμένη κατάσταση, που εκτείνεται σε συγκεκριμένη χρονικά εποχή και που πιάνει συγκεκριμένο κομμάτι πληθυσμού. Μιλάω για πείνα που θερίζει δεκάδες ζωές καθημερινά. Μιλάω για πείνα που συνοδεύεται από φτώχεια διαρκείας. Να κόβει η οικογένεια τις μερίδες από το φαγητό στη μέση για να τραφούνε τα παιδιά και οι γονείς να τρώνε από τα αποφάγια. Να ματώνουν τα πόδια σου από τις πέτρες και τα καρφιά που τρυπάνε τα σκισμένα πέλματά σου, με το ένα παπούτσι που φοράς να είναι διαφορετικό από το άλλο. Να έχεις κύκλους κάτω από τα μάτια και το στομάχι σου να έχει φουσκώσει και να ακούγεται σαν τύμπανο μεγάλο όπως εκείνο που βαράνε στις παρελάσεις. Να μην έχεις ούτε νερό για να πιεις και να πλυθείς, να γεμίζεις πληγές από μύκητες και να φοβάσαι ότι αυτό το πόδι σου που μελάνιασε μάλλον σάπισε για τα καλά και θα στο κόψουν. Να μην έχεις ούτε φάρμακα, ούτε ορούς να αντικαταστήσουν το φαγητό που δεν έχεις. Όταν λέμε πείνα, εννοούμε πείνα. Πότε εμείς ζήσαμε τέτοιες καταστάσεις, ρε μάγκα; Και για να στο πάω ακόμα πιο πέρα, στις δύσκολες μέρες που περνάμε τώρα, αν πας και ψάξεις μέσα στα σκουπίδια θα βρεις φαγητό πολυτελείας που το πετάμε επειδή χορτάσανε τα παχύσαρκα στομάχια μας και δεν αντέχουμε να ρευόμαστε περισσότερο. Δεν έχεις ακούσει τι λέμε για τους φυλακισμένους; Ότι τους πληρώνουμε και τους ταΐζουμε για όσο είναι μέσα; Αυτό το λέμε γιατί την πείνα την αντιλαμβανόμαστε ως μάσα. Ως περίσσευμα, όχι ως έλλειψη.
Ξέρω, αναρωτιέσαι και λες ότι μπορεί να είναι έτσι αλλά μπορεί και να μην είναι. Θα στα πω με διαφορετικό τρόπο, στη δική μας διάλεκτο. Θα τα κάνω στίχους και τραγούδι. Θα κάνω τον δικό μας εθνικό ύμνο με λόγια που θα μας εκφράζουν. Για να δεις που το πάω. Άραξε και άκου. “Είμαστε του χρέους η γενιά. Που δεν πολέμησε ποτέ της και πουθενά. Που ποτέ της δεν ένιωσε στομάχια σφιχτά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Λάθη και πάθη που τώρα παιδεύουνε μάτια παιδικά. Ο πόλεμος που ζούμε είναι διαφορετικός, είναι πόλεμος μακροοικονομικός. Νομίσματα οι σφαίρες, προσοχή αδέρφια, είναι ύπουλες οι μέρες. Σε χρηματιστήρια, τα σύγχρονα βασανιστήρια. Το νου σου, σκάνε οι βόμβες ομολόγων. Ηγέτες των λόγων και των παραλόγων. Οι κατακτητές είναι χωμένοι μέσα σε υπολογιστές. Δίχως στρατεύματα, τυλιγμένοι σε εμπορεύματα. Ψέμα ήταν η πατρίδα, σημαία η φωτιά και η καταιγίδα. Θέλεις να ξεχάσεις, σε ρετρό παρελάσεις. Ήρωες να φτιάξεις, γέφυρες ψηφιακές να ανατινάξεις. Επικά εμβατήρια, βουβά ακροατήρια. Είμαστε τους χρέους η γενιά. Που πρέπει να αλλάξει τα ψεύτικα τα σκηνικά. Ελλάδα τι σημαίνει τελικά; Είμαστε του χρέους η γενιά. Πέτα τα καλώδια, η υπερηφάνεια που πουλάς είναι πλανόδια. Έλα πιο κοντά, έλα πιο κοντά. Δεν είναι το χρέος μόνο στα λεφτά, ούτε στα μνημόνια και τα μετρητά. Το χρέος είναι στην καρδιά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Μη μου μιλάς πάλι για τον Μεταξά και αν ειπωθήκανε στ’ αλήθεια όλα αυτά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Γενιά μου χρεωμένη, γενιά μου κακομαθημένη. Είμαστε του χρέους η γενιά. Που πρέπει να πει ΟΧΙ σε όλα αυτά”.
Να γράψει ιστορία για πρώτη της φορά.
Αναρτήθηκε στην «Ιδεοπηγή».
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ευχαριστω για την αναδημοσιευση!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ναι, η κρίση είναι στη καρδιά…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κάπως έτσι είναι δυστυχώς! Καλησπέρα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
και στην σωστή αντίληψη των όσων συμβαίνουν γύρω μας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ακριβως Βασίλη!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
η μαγκια της ειλικρινιας στο κειμενο σας…μπραβο σας!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Να είστε καλα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μας αξίζει αυτή η γενιά,μας αξίζει αυτή η Ελλάδα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ποια Ελλάδα άραγε Μιχάλη;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αγαπητέ Πανο για να εχει επιτυχες αποτελεσμα η Επανασταση σου , η Επανασταση μας και καθε Επανασταση πρεπει να εχει ξεκαθαρο στοχο και κυριως να εχει σχεδιο αυτο που θα πολεμησει, αυτο που θα καταργήσει, με ΤΙ ΘΑ ΤΟ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Φίλε Κώστα, ο στόχος είναι ξεκάθαρος: η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας. Αυτό τα περιλαμβάνει όλα. Ως προς το σχέδιο και το τι θα είναι αυτό που θα αντικαταστήσει την παρούσα άθλια κατάσταση έχω να σου απαντήσω δια ερωτήσεως: οι επαναστάτες του 1821 γνωρίζανε τι πατρίδα θα ακολουθούσε όταν αποφασίζανε να κάνουν τον αγώνα τους; Προφανώς και δεν γνωρίζανε, αλλά παρ’ όλα αυτά πάλεψαν και διεκδίκησαν το καλύτερο. Φρονώ ότι είναι υπερβολικό να απαιτούμε επαναστάσεις με προσχεδιασμένες εξελίξεις, με σενάρια ετοιμοπαράδοτα. Τίποτα δεν κερδίζεται εύκολα και τίποτα δεν θεωρείται βέβαιο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όμορφο κείμενο,σε άμεση γλώσσα που αγγίζει!
Μας το τραγούδησες κιόλας σε ρυθμό τα-ρα-τατά / τα-ράτα-τα, οιμοικατάληχτα σαν τα ποιηματάκια που μας βάζανε να λέμε…
Σε όλα δίκιο,τι να πείς; Τι νάφταιξε; Όχι πάντως η έλλειψη πάθους…Απ’ αυτό περίσσευε…
Ίσως η γλώσσα..Τόσο ξύλινη , τόσο περίπλοκα άδεια, τόσο ανίκανη να μας κάνει να καταλάβουμε και να μας φέρει κοντά.Κι’ έτσι ξεμείναμε, σε σύγχυση ,ξένοι στο ίδιο θάλεγες όνειρο…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τη συμμετοχή στα σχόλια! Ναι, το τραγούδησα γιατί σε κάθε νέο άρθρο στα Κακώς Κείμενα σκαρφίζομαι συνεχώς καινούργιους τρόπους για να περάσουν κάποια πράγματα ευκολότερα, αμεσότερα στον αναγνώστη. Αυτήν τη γλώσσα που περιγράφεις, την ξύλινη, που τόσο απεχθάνομαι, προσπαθώ να αντικαταστήσω με μια άλλη, λιγάκι πιο βιωματική, που έχει απλά παραδείγματα, εικόνες καθημερινές που λίγο-πολύ έχουμε δει όλοι στη ζωή μας. Μου αρέσει η εικόνα που εσύ δίνεις: ξένοι στο ίδιο όνειρο. Ακριβέστατο!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
μάλιστα… γιατί όμως κάποιος θα πρέπει να νοιώσει υπερήφανος μέσα από το να σκοτώνει γυναικόπαιδα; Γιατί κάποιςο θα πρέπει να νοιώσει υπερήφανος με το να πεινάει; Υπερήφανος πρέπει να νοιώσει κάποιςο που με το λόγο του κατάφερε ότι οι άλλοι δεν κατάφεραν με τα όπλα 🙂
εμ εκτίμηση,
Elias Estatistics.eu
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καμία αντίρρηση, Ηλία. Απλά στο κείμενο γίνεται προσπάθεια να τονιστεί ότι η γενιά η δικιά μας δεν έχει κάτι απτό-συγκεκριμένο για να υπερηφανεύεται αναφορικά με την έννοια της πατρίδας και των κατορθωμάτων εθνικού τύπου. Δεν επικροτώ τη βία, ούτε βάζω την υπερηφάνεια μόνο με την πολεμική της διάσταση, απλά όπως και να το κάνουμε ο πόλεμος είναι μια βίαιη κατάσταση που εμείς -ευτυχώς- δεν έχουμε ζήσει και αυτό περιγράφω. Το θέμα μου είναι ουσιαστικά τα επιτεύγματα αυτής της γενιάς και μήπως ήρθε η ώρα να γράψει τις δικές της γραμμές στην ιστορία. Είμαστε μια γενιά όχι μόνο χρεωμένη με χρέη αλλά κυρίως με την υποχρέωση να αφήσουμε το δικό μας στίγμα στη ροή των γεγονότων. Σε ευχαριστώ για τη συμμετοχή στα σχόλια!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η κάθε γενιά ελπίζω να συμβάλλει με θετικό τρόπο στο προσωρινό τόπο που ζούμε και το λέμε γη. 🙂 Ευχαριστώ και εγώ! Καλή συνέχεια 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
γι΄αυτό πρέπει να γίνονται οι παρελάσεις. Για να θυμόμαστε αυτούς που αγωνίστηκαν, αυτούς που σηκώθηκαν απο τους καναπέδες και αντεδρασαν, αυτούς που δεν φοβήθηκαν τον θάνατο και πήγαν στον πόλεμο με σκισμένα παπούτσια, πεινασμένοι και φοβισμένοι αλλά χαρούμενοι που αγωνιζόντουσαν για έναν σκοπό. μήπως τους ζηλεύουμε;Μάλλον! γιατί εμείς δεν έχουμε σκοπό, περιμένουμε απο τα έτοιμα, δεν αγωνιζόμαστε. Δεν είμαστε απλά του χρέους η γενιά . Είμαστε η γενιά της υπερκατανάλωσης κ του καναπέ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Και να ήθελα δεν θα μπορούσα να διαφωνησω μαζι σου Βάσω. Είμαστε όντως μια παθητική γενια. Αλλα άραγε τιμούμε τους ήρωες με τις παρελάσεις; Όντως τους θυμόμαστε; Ξέρουμε ποιοι ειναι και τι έκαναν; Μήπως πρέπει να ασχοληθούμε πιο ουσιαστικά με την εμπέδωση της ιστορίας στα παιδιά μας και σε εμάς παρα με ταμπούρλα; Σ´ ευχαριστω για τη συμμετοχή στα σχόλια!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
καλησπερα!! καταλαβαινω απολυτα τι λες. ενοιωθα κι εγω ετσι μικρη στις παρελασεις..ενα κυμα αμετρητης υπερηφανειας, εναν κομπο στο λαιμο και ενα «ετοιμη για ολα».. πρεπει να παραδεχτω οτι και τωρα, αρκετα μεγαλη πια, ακομα ετσι νοιωθω.. ισως και λιγο παραπανω.. γιατι βλεπεις τωρα υπαρχει και το χρεος.. δεν πιστευω οτι ειμαστε η γενια του καναπε πρεπει να σταματησει αυτο επιτελους.. η φυλακισμενη γενια ειμαστε. οταν καθε κινηση μας, μικρη εστω, δεν εχει αντικρισμα γιατι δεν υπαρχει κανεις ηγετης να διαπραγματευτευτουμε για την ιδια μας την επιβιωση,.. οταν ο λογος μας δεν ακουγετε.. οταν πεθαινουμε μπροστα τους.. οταν λεμε δεν παει αλλο, αυτοι λενε κι αλλο.. δεν εχουμε κανεναν ηγετη μονο αφεντικα εχουμε που μας εχουν φυλακισει.. κι οταν εισαι φυλακη θελεις να το σκασεις, να κανεις μια μεγαλη εξεγερση.. μια «επανασταση»… δεν εχεις αλλο δρομο… και οι ηρωες που τιμουμε στις παρελασεις απο μια παρομοια φυλακη ηθελαν να φυγουν.. μπορει να μην ζησαμε την πεινα εκεινη που περιεγραψες πολυ σωστα, η τον πολεμο.. αλλα οπως ειπες κι εσυ τωρα οι πολεμοι γινοντε με αλλα οπλα.. πιο υπουλα, που σε σκοτωνουν αργα και βασανηστικα.. αυτον τον πολεμο βειωνει η χωρα μας (και οχι μονο) τωρα… δεν συγκρινεται με εκεινον που περιεγραψες αλλα και παλι πολεμος ειναι.. δεν θα γινουμε ποτε ηρωες οπως εκεινοι καποτε, αλλα εχουμε το ιδιο σθενος και δεν θα καταθεσουμε ποτε τα «οπλα» οπως δεν τα κατεθεσαν κι εκεινοι!! γι αυτο τους τιμουμε στις παρελασεις! τιμουμε αυτο για το οποιο πολεμισαν!! τιμουμε τα κεκτημενα μας σαν χωρα, να τα κρατησουμε οπως μπορουμε γιατι δωσανε την ζωη τους γι αυτα!! καθε φορα που θα βλεπω παρελαση θα νοιωθω υπερηφανη.. θα εξακολουθει να υπαρχει αυτος ο κομπος στον λαιμο… θα τιμω και θα θαυμαζω αυτους τους ηρωες ξεροντας οτι δεν θα τους μοιασω ποτε.. αλλα οταν περναει η μπαντα θα νοιωθω και παλι «ετοιμη για ολα»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σέβομαι αυτή την οπτική σου Λίτσα, πολύς κόσμος νιώθει έτσι όπως εσύ. Απλά βλέπω ότι επαναλαμβάνεις τη λέξη «ηγέτης» και λες ότι δεν υπάρχουν ηγέτες όπως τότε. Το σημαντικότερο που κατά τη γνώμη μου πρέπει να αντιληφθεί η γενιά μας είναι ότι τέλος με τους εθνάρχες και τους σωτήρες. Φτάνει πια με τους από μηχανής θεούς που βγάζουν το φίδι από την τρύπα. Οι ηγέτες -αν αυτοί υπάρξουν- θα έπονται του λαού και όχι το αντίθετο. Είδαμε που μας οδήγησαν όλοι αυτοί. Ο λαός οφείλει να πάρει την τύχη του στα χέρια του και εκεί πάει ουσιαστικά και το άρθρο που έγραψα: στο χρέος όλων μας να υπερασπιστούμε την πατρίδα με μια έννοια όχι εθνικιστική αλλά καθαρά συλλογική, έννοια που ξεπερνάει το εγώ και πάει στο εμείς που είπε και ο Μακρυγιάννης. Σε ευχαριστώ για τη συμμετοχή στα σχόλια!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
δεν ηθελα σε καμια περιπτωση να ερμηνευτει το σχολιο μου ως πολητικο η κατι τετοιο, το αντιθετο μαλιστα.. η πολητικη ειναι μια ενοια που την εχουν διαστρευλοσει και την εχουν κατασπαραξει..ισως να μην το διατυπωσα σωστα αλλα ηγετες για μενα ηταν αυτοι οι απλοι ανθρωποι που εγιναν ηρωες (και εν δηναμη ειμαστε ολοι μας) ποιοι εθναρχες και ποιοι σωτηρες? ποτε δεν πιστεψα σε κανεναν.. φυσικα και εχεις δικιο μαζι σου ειμαι και συμφωνω απολυτα με το οτι ο λαος πρεπει να παρει την τυχη του στα χερια του, κι εκει παει και το δικο μου σχολιο αν το προσεξεις..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν το εξέλαβα πολιτικά το σχόλιό σου, Λίτσα. Συμφωνώ σε όλα όσα λες! Καλημέρα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Είμαστε του χρέους η γενιά. Κι αυτό έχει περισσότερα από ένα νοήματα. Ίσως είμαστε απλώς η γενιά που «χρεώσανε» ή η γενιά που έχει το χρέος να φτιάξει μια Ελλάδα όπως την θέλει, όπως της πρέπει!!! Όπως θέλει το ερμηνεύει ο καθένας και η ιστορία εντέλει θα μας δείξει ποιο νόημα επικράτησε!
Ένα μπράβο για το κείμενο σου!!!
Καλημέρα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημέρα! Ναι, ακριβώς αυτό που λες προσπαθώ να περιγράψω, ότι το χρέος είναι πολυδιάστατο, είναι πρωτίστως ηθικό χρέος και μετά οικονομικό. Σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τη συμμετοχή στα σχόλια!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
και μετά; όταν τελειώσει η παρέλαση, τι; σταματάει η υπερηφάνεια; σταματάει η πανδαισία ήχων που εννώθηκε με συναισθήματα; κι αφού παρελάσω…παρελάσεις…παρελάσει…τι θα αλλάξει την επόμενη μέρα; Ποια θα είναι η επόμενη κίνηση;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
[…] kakoskeimena Αναρτήθηκε από MANIER , Σάββατο, 26 Οκτωβρίου 2013 at 10:12 […]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!