Που ξέρεις. Μπορεί και να της αρέσει.

Όταν η κρίση έκανε την εμφάνισή της στη χώρα μας, πολλές έννοιες που είχαν καταχωνιαστεί στο παρελθόν ελέω μοντέρνου καπιταλιστικού τρόπου ζωής βγήκαν στο φως ξανά. Αν και σκονισμένες, δεν έχασαν ποτέ την αίγλη της αλήθειας και της αυθεντικότητας που έκρυβαν. Αλληλεγγύη, προσφορά, κατάργηση του κέρδους, ανταλλαγή, ισότητα, είναι μερικές μόνο από τις χαραμάδες πίσω από τις οποίες η ελληνική κοινωνία έψαχνε να βρει λίγο φως στα σκοτάδια των μνημονίων.

Κάπου εκεί άρχισαν να ξεπετάγονται ανά την Ελλάδα διάφορα κινήματα που ενέταξαν στη δράση τους τις παραπάνω έννοιες. Από το «Κίνημα της Πατάτας» μέχρι το «Κοινωνικό Ωδείο». Από το Βόλο στη Δράμα αλλά και στην Κέρκυρα (βλ. «Το Μπουτσούνι», «Οι Καντουνίστας», το «Εναλλακτικό Πολιτιστικό Εργαστήρι» κλπ). Η βασική αρχή των κινημάτων αυτών δεν είναι άλλη από την κατάργηση της έννοιας του κέρδους, είτε με την εξάλειψη των μεσαζόντων, είτε με την παύση της χρήσης νομίσματος ως αναγκαίου μέσου για την επιβίωση. Και φυσικά η λαϊκή εξουσία.

Επιπλέον, το θεμέλιο για τις δράσεις αυτές είναι η ανταλλαγή αγαθών ή υπηρεσιών, με στόχο μιαν «απόλυτη ισότητα» στις σχέσεις των ανθρώπων. Ουσιαστικά όλο αυτό το εγχείρημα δουλευόταν καιρό τώρα κι εκτός Ελλάδος (βλ. κίνημα Zeitgeist) εγκαινιάζοντας τον αγώνα ενάντια στο μονεταριστικό χρηματοπιστωτικό σύστημα που ταλανίζει τη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας. Διότι ως γνωστόν, το χρήμα προκαλεί την ανάγκη για δανεισμό. Και ο δανεισμός επιβάλλει τόκους. Και οι τόκοι κέρδος.

Όλα τούτα τα είδαμε επίσης να συνασπίζονται, έστω και σπασμωδικά, στο κίνημα των Αγανακτισμένων. Ακόμα θυμόμαστε την εθελοντική προσφορά ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης από οργανωμένα κοινωνικά ιατρεία στην Πλατεία Συντάγματος κατά τη διάρκεια των μεγάλων λαϊκών συγκεντρώσεων και των σοβαρών συγκρούσεων με την κρατική βία. Οι Έλληνες για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες άφησαν πίσω τις διαχωριστικές τους γραμμές και βγήκαν μπροστά, ενωμένοι, δείχνοντας το δρόμο του μέλλοντος.

Σήμερα είναι αναπόφευκτη η τόνωση και περαιτέρω εξάπλωση των λεγόμενων αυτών «δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης». Είναι η πρώτη φορά που οι πολίτες συνειδητοποίησαν τη δύναμη της «αυτοοργάνωσης», που ως έννοια είναι εξόχως ριζοσπαστική, διότι οδηγεί ακόμα και σε κατάργηση του «Κράτους», όπως το ξέρουμε έως σήμερα, σε αχρήστευση των «κανόνων δικαίου» διότι δεν θα απαιτείται πια ούτε η βία του Νόμου, ούτε Κράτος που θα την ασκεί. Βεβαίως, η κουβέντα αυτή είναι ακόμα σε θεωρητικό στάδιο, όμως η «δικτύωση» λαϊκών μαζών τα επόμενα χρόνια ίσως οδηγήσει περισσότερο από ποτέ στο φαινόμενο της άμεσης δημοκρατίας.

Κακά τα ψέματα, αυτός είναι και ο κυριότερος φόβος του πολιτικού μας συστήματος. Τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης θα καταργήσουν έννοιες όπως το «ρουσφέτι», την εξάρτηση ανθρώπων από μηχανές κέρδους, όπως είναι οι Τράπεζες, θα χαράξουν νέες κοινωνικές σχέσεις, πέρα από «πυραμίδες» και ταξικές διαφοροποιήσεις. Οι άνθρωποι δεν θα κατηγοριοποιούνται ανάλογα με το βάρος της τσέπης τους αλλά σύμφωνα με τη βαρύτητα της προσφοράς τους στο συνάνθρωπο. Ξέρω. Σε κάποιους όλα αυτά ακούγονται ιδεαλιστικές θεωρίες.

Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη. Οι άνθρωποι δίχως κέρδη. Οι άνθρωποι. Σκέτο.