Το μέλλον πλάι στη μνήμη

Τις τελευταίες ημέρες διαπιστώνει κανείς μια εμφανέστερη τάση αλλαγών στην κυκλοφοριακή πολιτική για την πόλη της Κέρκυρας. Οι γλάστρες και τα κολωνάκια μαζί με την πλήρη απαγόρευση εισόδου σε όλα τα οχήματα που κινούνται προς την οδό Θεοτόκη και μετέπειτα στην οδό Ευγ. Βουλγάρεως είναι θαρραλέα βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση.

΄Αλλωστε, εδώ και πολλά χρόνια η κοινή κερκυραϊκή βούληση έχει αναδείξει τις συνισταμένες για την εφαρμογή ενός νέου πλάνου που θα άλλαζε παντελώς την εικόνα και την ποιότητα ζωής στην πόλη. Πλήρης πεζοδρόμηση της Ευγ. Βουλγάρεως, με μερικούς ακόμα πιο τολμηρούς να προτείνουν το μέτρο αυτό να επεκτείνεται έως και το Σαρόκο. Με την αγορά στην όλη περιοχή αναβαθμισμένη, αφού τα μαγαζιά βρίσκονται εκατέρωθεν έτσι κι αλλιώς.

Στην πορεία, προτείνεται η ολική απαγόρευση εισόδου των οχημάτων στο ιστορικό κέντρο, με εξαίρεση μόνο τους μόνιμους κατοίκους κι επαγγελματίες που θα φέρουν ειδική κάρτα για την είσοδο και στάθμευσή τους. Με το Λιστόν ελεύθερο πια από τις “μπούκες” και τα βρώμικα λάστιχα των αυτοκινήτων και των δικύκλων. Άμαξες, ποδήλατα, πεζοί.
Κατόπιν, δημιουργία περιφεριακών χώρων στάθμευσης, στις εισόδους της πόλης, σε συνεργασία με συνεχείς ανταποκρίσεις των αστικών λεωφορείων. Με την ουσιαστική εφαρμογή του τεράστιου έργου των ποδηλατόδρομων, οι οποίοι υπό αυτές τις συνθήκες θα αναδείκνυαν το ρόλο του ποδήλατου, ως μέσου μετακίνησης των πολιτών, υπό καθαρά ευρωπαϊκά πρότυπα.

Με τη λειτουργία της νέας λαϊκής αγοράς, την αποδέσμευση του χώρου του φρουρίου από τη μπόχα της σημερινής σκουπιδολαΐκής, τη λειτουργία του νέου δικαστικού μεγάρου, κι άρα την απελευθέρωση του parking των νυν δικαστηρίων, την έμφαση στην καθαριότητα και το φωτισμό της πόλης, θα βρισκόμασταν μπροστά σε μια νέα κυριολεκτικά γη.

Μπορούμε να ονειρευόμαστε ακόμα;