{ Ο ΛΟΓΟΣ ΕΧΕΙ ΔΥΝΑΜΗ & Η ΔΥΝΑΜΗ ΕΧΕΙ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΗΣ // www.kakoskeimena.net // www.kakoskeimena.com }
Posts tagged ‘Πτώχευση’
Πάει κάμποσος καιρός που δεν έχω τι να πω. Δηλαδή δεν είναι ότι δεν μιλάω, απλά οι λέξεις που χρησιμοποιώ στερούνται ουσίας τις περισσότερες φορές. Είναι εκφράσεις κενές, κούφιες, όπως ο αέρας ο κοπανιστός, είναι όπως τα φύλλα που τα παίρνει ο άνεμος πέρα, σαν…
Συνήθισα πια. Δεν μιλάμε άλλωστε για μια φάση που κρατάει μερικές ημέρες, μερικές εβδομάδες, μερικούς μήνες. Περάσανε κοντά πέντε χρόνια από τη στιγμή εκείνη που βρέθηκα στο σημείο που είμαι τώρα. Κι είναι φοβερό το πώς τελικά ο ανθρώπινος οργανισμός μπορεί και προσαρμόζεται σε καταστάσεις…
Να σου πω την αλήθεια, κουράστηκα. Από μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου με μια βαλίτσα στο χέρι, καθώς αλλάζουμε συνεχώς μέρη, σπίτια, φίλους, αγάπες, γειτονιές. Το έχουμε στην οικογένεια αυτό το συνήθειο. Λες και ανέκαθεν γουστάραμε κατά βάθος τη διαρκή μετάβαση από τόπο σε τόπο.…
Ρε μάγκα, κάθε φορά που έρχονται παρελάσεις, προβληματίζομαι κάπως. Νιώθω συναισθήματα αντικρουόμενα, περίεργα. Από μικρός το έχω αυτό. Αν μπουκάρεις μέσα στο δωμάτιό μου και ψάξεις κρυφά μέσα στα συρτάρια θα βρεις φωτογραφίες με εμένα να κάνω παρέλαση σε όλες τις φάσεις, από το νηπιαγωγείο…
Από μικρό παιδί μου άρεσε να ταξιδεύω. Πολύ πριν ταξιδέψω πραγματικά. Ήταν τότε, που βούταγα μέσα στα βιβλία, τη μουσική, τις ταινίες για να μεταφερθώ σε μέρη μακρινά, ονειρεμένα. Ίσως γιατί ανέκαθεν με γοήτευε η έννοια της ξαφνικής μετάβασης σε τόπους απροσδιόριστους, πλάι σε αντικείμενα…
Επιτέλους, επιστρέψαμε σπίτι με τις σακούλες να σωριάζονται πάνω από τα κορμιά μας. Δεν λέω, ήταν κάπως κουραστικό να περιφέρεσαι ως οικογένεια για πάνω από τρεις ώρες στους τεράστιους διαδρόμους του αγαπημένου μας παιχνιδομάγαζου αλλά οπωσδήποτε άξιζε τον κόπο. Και τι δεν είδαμε εκεί μέσα.…
Πάλι τα σύννεφα κινούνται λες και επίκειται βιβλική καταστροφή έξω ακριβώς από την πολυκατοικία μου. Το ένα εισβάλλει μέσα στο άλλο και εναλλάσσονται και κάποιες στιγμές φτιάχνουν λέξεις, σχήματα στον γκρίζο ουρανό απευθυνόμενα σε εμένα. Το στομάχι μου για μια ακόμα ημέρα κοντεύει να φτάσει…
Έκανα μια τελευταία βόλτα στο χωριό μου. Ήταν μεσημέρι κι όλοι είχαν μπει στα σπίτια μέσα για φαγητό και μετά για κουβεντούλα σιγανή και ύπνο πάνω στα πολύχρωμα ντιβάνια. Είχε ησυχία και ήλιο παντού και αυτό με βοήθησε για να επικεντρώσω την προσοχή μου πάνω…
Τις προάλλες κοντοστάθηκα έξω από ένα νεκροταφείο. Μου ‘κανε εντύπωση γιατί είχε μαζευτεί κόσμος πολύς, άντρες κυρίως, που είχανε σχεδόν όλοι τους μουστάκια σέρτικα, επιβλητικά, πλάι σε δόντια χρυσαφένια. Και σε κοιτούσαν με βλέμματα περίεργα, θολά, λες και το ένα τους το μάτι ήτανε κανονικό…
Και που λέτε, γεννήθηκα πάνω σ’ ένα σκουριασμένο παγκάκι, δίπλα σε μερικούς στίχους που μιλάγανε γι’ αγάπη, κοντά στα σκαλοπάτια της εκκλησιάς, με τη μάνα μου να σέρνει τα ματωμένα της σκέλια, φιλώντας τα πόδια του Θεού. Όλα ‘γίναν γρήγορα, βιαστικά, χωρίς θερμοκοιτίδες, χωρίς βιντεοκάμερες…
