Ο ΛΟΓΟΣ ΕΧΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΕΧΕΙ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΗΣ // www.kakoskeimena.net
Posts tagged ‘Ευρώ’
Πάει κάμποσος καιρός που δεν έχω τι να πω. Δηλαδή δεν είναι ότι δεν μιλάω, απλά οι λέξεις που χρησιμοποιώ στερούνται ουσίας τις περισσότερες φορές. Είναι εκφράσεις κενές, κούφιες, όπως ο αέρας ο κοπανιστός, είναι όπως τα φύλλα που τα παίρνει ο άνεμος πέρα, σαν…
Συνήθισα πια. Δεν μιλάμε άλλωστε για μια φάση που κρατάει μερικές ημέρες, μερικές εβδομάδες, μερικούς μήνες. Περάσανε κοντά πέντε χρόνια από τη στιγμή εκείνη που βρέθηκα στο σημείο που είμαι τώρα. Κι είναι φοβερό το πώς τελικά ο ανθρώπινος οργανισμός μπορεί και προσαρμόζεται σε καταστάσεις…
Είναι μεγάλο πράγμα να ξέρεις να διαπραγματεύεσαι. Να έχεις δηλαδή τον τρόπο για να παίρνεις αυτό που θέλεις, έστω κι αν θα πρέπει στην πορεία να κάνεις άλλοτε υποχωρήσεις κι άλλοτε υπερβάσεις από την αρχική σου θέση. Γι’ αυτό άλλωστε τη βαφτίσανε έτσι, με το…
Άσε με. Άσε με να κάνω λάθος. Μια ζωή προσπαθούσα να είμαι σωστός, φαίνεται δεν ήταν αρκετό. Έπρεπε να έχω φερθεί αλλιώτικα λοιπόν. Ξέρεις τι λέω. Να μην δείχνω όλες αυτές τις ηλίθιες ευαισθησίες, τα εύκολα τα κλάματα και τα τοιαύτα. Να μην είμαι εντελώς αληθινός στους…
Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτήν τη διαρκή μου επιστροφή στο χθες. Με την παραμικρή αφορμή που θα βρεθεί μπροστά μου, θα φορέσω τη στολή της νοσταλγίας και θα καβαλήσω τη μηχανή του χρόνου, επιδιώκοντας ακόμα ένα ταξίδι σε εποχές άλλες, περασμένες. Και δεν είναι βέβαιο…
Από μικρό παιδί μου άρεσε να ταξιδεύω. Πολύ πριν ταξιδέψω πραγματικά. Ήταν τότε, που βούταγα μέσα στα βιβλία, τη μουσική, τις ταινίες για να μεταφερθώ σε μέρη μακρινά, ονειρεμένα. Ίσως γιατί ανέκαθεν με γοήτευε η έννοια της ξαφνικής μετάβασης σε τόπους απροσδιόριστους, πλάι σε αντικείμενα…
Επιτέλους, επιστρέψαμε σπίτι με τις σακούλες να σωριάζονται πάνω από τα κορμιά μας. Δεν λέω, ήταν κάπως κουραστικό να περιφέρεσαι ως οικογένεια για πάνω από τρεις ώρες στους τεράστιους διαδρόμους του αγαπημένου μας παιχνιδομάγαζου αλλά οπωσδήποτε άξιζε τον κόπο. Και τι δεν είδαμε εκεί μέσα.…
Πάλι τα σύννεφα κινούνται λες και επίκειται βιβλική καταστροφή έξω ακριβώς από την πολυκατοικία μου. Το ένα εισβάλλει μέσα στο άλλο και εναλλάσσονται και κάποιες στιγμές φτιάχνουν λέξεις, σχήματα στον γκρίζο ουρανό απευθυνόμενα σε εμένα. Το στομάχι μου για μια ακόμα ημέρα κοντεύει να φτάσει…
Πάλι νύχτωσε απότομα. Το καταλαβαίνεις από τον κρότο που κάνει η σιδερένια πόρτα καθώς κλείνει, και που κάθε φορά θυμίζει τον ήχο καμπάνας, μια Κυριακή, λίγο πριν κάποια κηδεία. Το καταλαβαίνεις από τον αντίλαλο που εξαπλώνεται και τελικά χάνεται στον τεράστιο, ατέλειωτο διάδρομο. Εκεί που…
Τελικά μήπως η κρίση που ζούμε είναι μια ψευδαίσθηση; Μήπως είναι ένα πρόγραμμα υπολογιστή, ένα λογισμικό, κάτι σαν το Matrix, μέσα στο οποίο μπήκαμε από τη στιγμή που διαλέξαμε να πάρουμε το χάπι του μνημονίου; Κάτσε, γιατί τώρα που το σκέφτομαι, όλες αυτές οι ορδές…
