“Ωρα γεννήσεως: 07:36 πρωινή”. Σ’ αυτό το παιδικό μου το βιβλιάριο καταγράφονται όλα. Το πρώτο μου χαμόγελο. Τα πρώτα μου εμβόλια. Η πρώτη φορά που άναρθρες λεξούλες βγήκαν από το στόμα μου. Το μελί χρώμα των ματιών μου. Πρώτα και πάνω απ’ όλα όμως, σημειώνεται…

Άσε με. Άσε με να κάνω λάθος. Μια ζωή προσπαθούσα να είμαι σωστός, φαίνεται δεν ήταν αρκετό. Έπρεπε να έχω φερθεί αλλιώτικα λοιπόν. Ξέρεις τι λέω. Να μην δείχνω όλες αυτές τις ηλίθιες ευαισθησίες, τα εύκολα τα κλάματα και τα τοιαύτα. Να μην είμαι εντελώς αληθινός στους…

Τόσα χρόνια, τόσοι τόποι διαφορετικοί, αποτυπώθηκαν στο μνημονικό μου επάνω σκηνές χιλιάδες. Βρέθηκα σε όλων των ειδών τις επικίνδυνες αποστολές και τις ανταποκρίσεις, πάντα με ένα μικρόφωνο στο χέρι και μια κάμερα από πίσω να ακολουθεί υπομονετικά τα λαχανητά μου, καθώς κατέγραφα περιστατικά που στην…

Έχω καιρό να γράψω νέα ποιήματα. Όσο κι αν μου το ζητάνε οι θαυμαστές, όσο κι αν ο ίδιος μου ο εαυτός ψάχνει αφορμές για να τακτοποιήσει τις σκέψεις και να τις μετατρέψει σε τέχνη, για κάποιον περίεργο λόγο, εκεί που πάω να συγκεντρωθώ, σαν…

“Θα δεις τι έχεις να πάθεις”. Λατρεύω να βλέπω τον τρόμο στα πρόσωπα των ανυπεράσπιστων ανθρώπων, όπως διαβάζουν αργά τις απειλές που ξεστομίζουν τα χείλη μου. Να ρουφάω ποσότητες από δύναμη μέσα από τα τρεμάμενα μάτια τους, καθώς με κοιτάνε παρακαλετά κι εύχονται κατά βάθος…

Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτήν τη διαρκή μου επιστροφή στο χθες. Με την παραμικρή αφορμή που θα βρεθεί μπροστά μου, θα φορέσω τη στολή της νοσταλγίας και θα καβαλήσω τη μηχανή του χρόνου, επιδιώκοντας ακόμα ένα ταξίδι σε εποχές άλλες, περασμένες. Και δεν είναι βέβαιο…

Και είπανε ότι ήρθε το τέλος του κόσμου. Ένα δειλινό μιας Παρασκευής, έτσι αναπάντεχα, την ώρα εκείνη που οι ψυχές γλυκαίνουν από αγαλίαση για μια ακόμα κουραστική εβδομάδα που φεύγει. Τη στιγμή που κανείς δεν περιμένει πως, στ’ αλήθεια, δεν θα υπάρξει πια άλλο Σαββατοκύριακο.…