Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτήν τη διαρκή μου επιστροφή στο χθες. Με την παραμικρή αφορμή που θα βρεθεί μπροστά μου, θα φορέσω τη στολή της νοσταλγίας και θα καβαλήσω τη μηχανή του χρόνου, επιδιώκοντας ακόμα ένα ταξίδι σε εποχές άλλες, περασμένες. Και δεν είναι βέβαιο…

Τελικά μήπως η κρίση που ζούμε είναι μια ψευδαίσθηση; Μήπως είναι ένα πρόγραμμα υπολογιστή, ένα λογισμικό, κάτι σαν το Matrix, μέσα στο οποίο μπήκαμε από τη στιγμή που διαλέξαμε να πάρουμε το χάπι του μνημονίου; Κάτσε, γιατί τώρα που το σκέφτομαι, όλες αυτές οι ορδές…