Πατέρα, κάτσε φρόνιμα
ByΑν κάτσεις και κάνεις μια πρόχειρη έρευνα και γράψεις στη μηχανή αναζήτησης λέξεις-κλειδιά, όπως “νεογέννητο”, “βρέφος”, “αθωότητα”, “ανατροφή”, “κλάμα μωρουδιακό” και άλλα παρόμοια, είναι βέβαιο ότι θα σου εμφανιστούν εκατοντάδες άρθρα που θα καταπιάνονται με όλα αυτά τα ζητήματα και που θα τα αναλύουν διεξοδικά από χίλιες δυο όψεις αλλά στην πλειοψηφία τους θα κουβαλούν μια επαναλαμβανόμενη ομοιότητα: με εξαίρεση τους γιατρούς, όλα αυτά τα κείμενα θα είναι γραμμένα από μανάδες. Είναι απίθανο να βρεις έστω και δέκα γραμμές γραμμένες από πατέρα για το μωρό του. Ποιος ξέρει, μπορεί να φαίνεται ξενέρωτο, να μοιάζει παράταιρο ένας άνδρας να κάτσει να ασχοληθεί και να εκφραστεί για την επαφή με το παιδί του, όταν αυτό, ειδικά στα πρώτα χρόνια τής ζωής του, είναι δεμένο και προσκολλημένο στη μητέρα του. Τόσες και τόσες ειδικές επιστημονικές μελέτες καταγράφουν και τονίζουν ότι το παιδί ανακαλύπτει τον πατέρα του μετέπειτα, αφότου δηλαδή γίνει τριών και βάλε ετών, μέχρι τότε όλα στη μικρούλα τη ζωή του είναι μάνα, μανούλα, μαμά. Και εκ φύσεως να το δεις, η μάνα είναι προικισμένη με τόσες θαυμαστές λειτουργίες που μετατρέπουν τον πατέρα σχεδόν σε κομπάρσο. Ο θηλασμός, η καθημερινή φροντίδα, η παροχή διατροφικής και συναισθηματικής ασφάλειας προς το παιδί, η μυρωδιά που εισβάλει και κάθεται στον εγκέφαλο των παιδιών όλων της γης, άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι κι εκείνη η πετυχημένη διαφημιστική καμπάνια μαλακτικού βασίστηκε στην ατάκα που με αθώα φωνούλα έλεγε ότι το ρούχο έχει εκείνη τη μυρωδιά που ανέκαθεν προκαλούσε σιγουριά και οικειότητα: “Μυρίζει μανούλα”.
Γι’ αυτό είπα να πρωτοτυπήσω. Να μιλήσω μια φορά ως πατέρας κι εγώ για την πατρότητα, να πω δυο κουβέντες για εκείνες τις ιδιαίτερες τις σκέψεις που κάνουμε εμείς οι μπαμπάδες όταν αντικρίζουμε τα παιδιά μας αλλά και τα παιδιά όλου του κόσμου. Γιατί όταν γίνεσαι πατέρας ξαφνικά όλα τα παιδιά τα βλέπεις λες και είναι παιδιά δικά σου. Να πω για όλα εκείνα που πιθανότατα θέλουν να πουν κι άλλοι σαν εμένα αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα, την ευκαιρία, τη διάθεση να το κάνουν. Να περιγράψω αυτά τα πρωτοφανέρωτα ένστικτα που σαν ελατήρια εκτινάσσονται εντός σου, τότε περίπου δηλαδή που με τη γέννηση ενός παιδιού το παιδί μέσα σου γίνεται άντρας και μ’ έναν εντελώς μαγικό τρόπο ξανά παιδί. Εντάξει, μπορεί να μην έχουμε τη διαρκή βιολογική και σαρκική επαφή που προσφέρει η μητρότητα αλλά συμμετέχουμε διαφορετικά σε όλο αυτό, είναι λάθος να θεωρούμε ότι ο πατέρας έχει ρόλο διακοσμητικό, ότι μέλημά του θα πρέπει να είναι μόνο η εξασφάλιση των αγαθών στην οικογένεια ή ότι είναι μόνο για τα παιχνίδια και όλα τα υπόλοιπα τα διασκεδαστικά και δευτερεύοντα. Όπως επίσης είναι εντελώς αβάσιμο να λέγεται ότι επειδή το σώμα κάθε μάνας κατακλύζεται από ορμόνες εγκυμοσύνης και τοκετού και λοχείας δεν συμβαίνει για τους πατεράδες σχεδόν τίποτα ως ψυχοσωματική αντίδραση τη στιγμή που ένα πλάσμα τόσο δα βλέπει το φως αυτού του κόσμου για πρώτη φορά. Γιατί, πέρα από τα σχετικά με τη συγκίνηση, την ολοκλήρωση και όλα αυτά, εκείνο που σε συγκλονίζει είναι ότι με τον καιρό δεν είσαι πια εκείνος που μέχρι πριν ήσουν, μπορείς και κάνεις σκέψεις που πριν δεν έκανες και δεν κάνεις σκέψεις που πριν μπορούσες άνετα να κάνεις.
Τι θέλω να πω. Μέσα στο χαμό των ατέλειωτων πληροφοριών πιάνω τον εαυτό μου συχνά-πυκνά να μην αντέχω να διαβάσω άρθρα και ιστορίες που έχουν να κάνουν με βρέφη και μικρά παιδιά. Ναι, μιλάω για εκείνες τις περίεργες καταστάσεις που ο ανθρώπινος εγκέφαλος ξεφεύγει, κάνει πράγματα που πάντα θα λες ότι είναι αδιανόητο να κάνει κι ας κάνει και ξανακάνει κάθε φορά τα ίδια και χειρότερα. Αυτά που τα περιγράφεις με το στόμα ανοιχτό λέγοντας ότι, όχι, δεν είναι δυνατόν και ότι, παρ’ όλα αυτά, είναι. Γεγονότα που σε κάνουν να απορείς για το αν τελικά η ιδιότητα που αποκτά η μάνα κι ο πατέρας είναι μονάχα βιολογική ή ξεπερνά όλα αυτά και τελικά γονιός ενός παιδιού δεν είναι εκείνος που το γεννά αλλά εκείνος που το αναθρέφει, ταΐζοντάς το με ανεξάντλητη αγάπη. Έκανα το παράτολμο αντρικό λάθος να ασχοληθώ με εκείνη την πρωτοφανή είδηση που εντόπισα σε ένα από εκείνα τα ενημερωτικά site, ναι, εκείνα που προσθέτουν και από μια νέα είδηση κάθε νέο λεπτό που περνάει. “Έπνιξε το μόλις 11 μηνών βρέφος της και το ανέβασε στο facebook!”. Ε, εντάξει, ένα κλικ θα κάνω πάνω στα υπογραμμισμένα γράμματα, κάποια δημοσιογραφική υπερβολή θα κρύβεται εδώ, άντε πάλι με τους ψαρωτικούς τίτλους, έλα μωρέ, δεν είμαστε δα και μωρά παιδιά, σκέφτηκα. Και πάτησα πάνω στα γράμματα. Κι έκανα κλικ. Και είδα. Ένα μωρό πνιγμένο, ντυμένο στα λευκά ρούχα τής βάπτισής του. Φωτογραφημένο νεκρό από την ίδια του τη μάνα. Στο προφίλ της. Με 4 like και 3.656 share. Καρδιά μου. Η καρδιά μου. Προς στιγμή νόμισα ότι σταμάτησε να χτυπά. Κλείσε το γαμημένο το παράθυρο. Βγες από εδώ. Τι δουλειά έχεις εσύ σε αυτές τις ηλίθιες σελίδες. Κλικ.
Έχει παραγίνει το κακό με τις ειδήσεις. Το κάθε αρρωστημένο περιστατικό που συμβαίνει στην άλλη άκρη της γης έρχεται και μπαίνει μέσα στο σπίτι σου. Μέσα στο μυαλό σου. Και δεν μπορείς να το ξεχάσεις, περνάνε μέρες, ακόμα και εβδομάδες και ακόμα πιάνεις τον εαυτό σου να ανακαλεί το φρικτό γεγονός σε ανύποπτες στιγμές. Μέχρι πριν να γίνεις πατέρας όλα αυτά τα άντεχες, ήταν απλά ακόμα μια ρουτινιάρικη είδηση μέσα στις υπόλοιπες άπειρες ειδήσεις. Τώρα, όταν τα πληροφορείσαι, τρέχεις προς το παιδί σου αλαφιασμένος και το κοιτάς καλά-καλά να δεις αν είναι εντάξει και του δίνεις την πιο σφιχτή αγκαλιά που υπάρχει. Κι αφού εισπράξεις την απόλυτη γαλήνη, έτσι καθώς θα αποκοιμιέται από τα χάδια και τα τραγουδάκια που θα του λες πάνω στον ώμο σου, έτσι όπως θα υπερβάλεις από αγάπη και θα νιώθεις ο πατέρας, ο θεός του, θα κάνεις την απερίσκεπτα μηχανική κίνηση να πάρεις το τηλεκοντρόλ και να αλλάξεις κανάλι, έτσι, για να περάσει η ώρα, ενώ το παιδί σου θα ονειρεύεται τον κόσμο μακριά από την πραγματικότητα που θυμίζει άσχημο όνειρο. Πέφτεις πάνω σε πλάνα που δείχνουν το πολύ μέχρι πέντε χρονών παιδιά να έχουν τυλιγμένα τα κεφάλια τους με γάζες ματωμένες, παιδιά που δεν βλέπουν όνειρα, έστω κι αν φαίνονται ότι κοιμούνται με τα μάτια ανοιχτά, λένε ότι ήταν άτυχα παιδιά, παιδιά που γεννήθηκαν στην πιο προβληματική λωρίδα τής γης, ότι εκεί αντί για μπάλες, κυλάνε οβίδες και έτσι γίνονται λωρίδες τα τρυφερά κορμιά τους, αχ, Θεέ μου, γιατί, πως το αφήνεις αυτό και συμβαίνει, μικρά παιδιά, Θεούλη μου καλέ, δεν μας βλέπεις που έχουμε πέσει στα γόνατα και προσευχόμαστε πατεράδες και μανάδες και παιδιά;
“Πιστεύω εις έναν Θεό, Πατέρα, Παντοκράτορα”. Όλες τις προσευχές θα βρω και θα πω και ειδικά όλες εκείνες που μιλάνε για πατρότητα, που περιγράφουν τον Θεό ως τον πατέρα όλων των ανθρώπων, γιατί τώρα που έγινα πατέρας κι εγώ πρέπει να μιλάμε την ίδια γλώσσα, μπορώ να νιώσω άνθρωπος που έχει ανάγκη το θεό αλλά και θεός που τον έχουν ανάγκη οι άνθρωποι. Ναι, μπορεί και να αυθαδιάσω. Να αμφισβητήσω ορισμένα θέσφατα που μέχρι πριν δεν τα ακουμπούσα καν. Θα το κάνω αυτό ειδικά σήμερα που όλοι μου λένε ότι δεν πρέπει να επικαλούμαι τη βοήθεια τού Θεού μόνο όταν τον έχω ανάγκη. Σήμερα που όλοι έχουν έτοιμη στο στόμα την ατάκα ότι τα μικρά παιδιά τα παίρνει μαζί του ο Θεός γιατί θα τα κάνει αγγέλους που θα σαλπίζουν το κήρυγμά του. Τώρα που τους βλέπω όλους να κάνουν ζωγραφιές με τη ζωγραφική από τα windows και να φτιάχνουν ουράνια φόντα και κεριά με μια ηλεκτρονική φλόγα που όλο και πηγαινοέρχεται, δίχως ποτέ να σβήνει, τώρα που κάθονται και βάζουν μέσα σε κρίνους ψεύτικους μια φατσούλα παιδική από έναν μικρούλη ήρωα που δεν τα κατάφερε κι αρρώστησε κι έφυγε νωρίς και μαζεύτηκαν όλοι αυτοί σήμερα εδώ, γύρω από φέρετρο λευκό, τοποθετημένο πλάι σε παιχνίδια, κουβαδάκια και υπερήρωες από καουτσούκ, εκείνους που τα μικρά παιδιά έχουν για ανίκητους θεούς, και κάθονται και γράφουνε εδάφια με μεγάλες γραμματοσειρές και bold γράμματα. Μου λένε να σκεφτώ φρόνιμα ως πατέρας. “Πάτερ ημών”. Να κοιτάξω ψηλά. “Ο εν τοις ουρανοίς”. Να πω ότι όλα είναι θέλημα Θεού και όχι των ανθρώπων. “Γενηθήτω το θέλημά Σου”. Ότι ένας και μοναδικός σκοπός είναι η αιώνια, η μετά το θάνατο, ζωή. “Ως εν ουρανώ”.
Και επί της γης.
ουαου!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το εκλαμβάνω ως θετικό επιφωνημα, ετσι; Να σαι καλα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ό,τι καλύτερο διάβασα τις τελευταίες ημέρες, γι αυτά που (πολύ) μας πονάνε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σε ευχαριστω πολυ, Σίλια!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
[…] Πηγή. https://kakoskeimena.net/2014/07/21/father/ […]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
[…] Πηγή: kakoskeimena.net […]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
[…] Πάνος Μουχτερός για τα Κακώς Κείμενα […]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Διαβασα αυτο το κειμενο και με επιασαν τα κλαματα. Σε ευχαριστω για αυτο. Ειχα εναν καβγα με τον πατερα μου χτες και νομιζω με εκανες να συνειδητοποιησω το ποσο σκληρη ημουν μαζι του. Οταν γινεσαι γονιος η μονη σου ανησυχια ειναι το ατομο που εφερες στον κοσμο και η ανατροφη του. Νομιζω μου αλλαξες την κοσμοθεωρια μου και με επανεφερες στην πραγματικοτητα και μου υπενθυμισες να παψω να τα βλεπω ολα απο το δικο μου πρισμα. Να εισαι καλα και να ειναι παντα καλα το παιδακι σου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολυ χαίρομαι που σε άγγιξαν τα λόγια μου! Ακριβως την ιδια στιγμή σχολίαζα στο κείμενο το δικό σου με την ηχώ. Συμπτώσεις! Οταν γίνεσαι γονιός ο ιδιος διαπιστώνεις απο μεσα τις «υπερβολές» των γονιών σου. Στα ουσιώδη θα φανεί η αγάπη τους, ειναι βέβαιο. Σε ευχαριστω και παλι!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κάποιες συμπτώσεις σαν και αυτές σε δύσκολες ώρες είναι αυτές που μας βοηθάνε να δούμε ξεκάθαρα.
Θα κρατήσω αυτά τα λόγια μέσα μου και θα μου τα υπενθυμίζω! 🙂
Παρακαλώ, δεν χρειάζονται ευχαριστίες ! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Νομίζω πάντως οτι τις απαντήσεις τις έχεις ηδη δώσει μονη σου… http://emmablackprincess.wordpress.com/2014/06/07/γονιος-θα-πει/
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το μπραβο ειναι λιγο,,,,,,,,,
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σε ευχαριστω πολυ!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πλούσια ανάρτηση Πάνο, απ’ αυτές τις αναρτήσεις που ξέρεις να κάνεις καλά εσύ. Που θίγεις γεγονότα ή ιδέες με σεβασμό προς τις σκέψεις σου μα και με αλήθεια. Μπορεί να μην σου σχολιάζω πάντα, αλλά σε διαβάζω πάντα (εις γνώσιν μου ο πλεονασμός).
Έθιξες και πάλι πολλά, απ’ τις όμορφες αναμνήσεις του «μυρίζει μανούλα» μέχρι το φόβο που γεννά η εποχή και αντικατοπτρίζεται σε ότι ο καθένας θεωρεί πιο σπουδαίο στην ζωή του.
Ξέρεις έχεις απόλυτο δίκιο καμιά φορά αναρωτιέμαι κι εγώ πως μπορεί ο Θεός να επιτρέπει τέτοια φαινόμενα. Παιδιά να πεθαίνουν άδικα, είτε στα πλαίσια ενός πολέμου, είτε στα χέρια ενός αρρωστημένου μυαλού. Μα μετά θυμάμαι πως μας έδωσε ελεύθερη βούληση. Και αηδιάζω, γιατί αν με την ελεύθερη βούληση του καθενός βλέπεις τόσο τρόμο να εκτυλίσσεται τριγύρω δεν ξέρω πως να χαρακτηρίσω τον κόσμο μας.
Να’ σαι καλά να μας προβληματίζεις, να μας ταξιδεύεις, να μας θυμίζεις.
Και να χαίρεσαι το γλυκό παιδάκι σου και την όμορφη οικογένεια σου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μαρίνα! Σε ευχαριστω απο καρδιάς για τα λόγια σου και τη στηριξη. Προσπαθώ όσα γραφω να ειναι βιωματικά, να βγαίνουν σχεδόν αβίαστα απο μεσα μου. Πάντως διαπιστώνω οτι ανα καιρούς επανέρχομαι σε θεματα που έχουν να κάνουν με τα παιδιά, την παιδικότητα και ολα τα συναφή. Ίσως τελικα το παιδι θα παραμένει παντα το ιδανικό «οχημα» για να κινητοποιηθούν συναισθήματα που έχουν να κάνουν με την αδικία, την ανθρώπινη τρελα, τον βαθύτερο πόνο τού ανθρώπου. Να εισαι καλα και παλι!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Είχα καιρό να διαβάσω ένα κείμενο και να βάλω τα κλάματα. Σε ευχαριστώ γι αυτό …
Δε μπορώ να διαβάζω τέτοιες ειδήσεις. Δε το χωράει το μυαλό μου πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι εκεί έξω…μπορεί και στη διπλανή σου πόρτα.
Και είναι αυτές οι στιγμές που νιώθω μίσος….και σκέφτομαι τα χειρότερα βασανιστήρια για κάποιους απο αυτούς…
Παιδιά δεν έχω αλλά περνάω 6 ώρες τη μέρα μαζί με παιδιά λόγω της δουλειάς μου. Απο τις πρώτες μέρες μέσα στην τάξη βλέπεις και καταλαβαίνεις πολλά. Μετά γνωρίζεις τους γονείς και καταλαβαίνεις ακόμα περισσότερα. Είναι και κάποιους που δε τους γνωρίζεις ποτέ. Δεν είναι φοβερό;
Χαίρομαι που σε ανακάλυψα.
Θα σε παρακολουθώ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εγώ σ’ ευχαριστω για τα λόγια και τη συμμετοχή στα σχολια! Ειναι οντως συγκλονιστικό, το γεγονός στο οποιο αναφέρομαι ειναι περα για περα αληθινο, δυστυχως. Ο ανθρώπινος νους ειναι κάτι πολυ περίπλοκο και που οσο δημιουργικός μπορει να γινει, άλλο τοσο αρρώστια κουβαλάει όπως εχει δείξει η ιστορία στα βάθη των αιώνων. Να εισαι καλα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γειά σου Πάνο, χαίρομαι που ανακαλύπτουμε όλοι μια ακόμα πλευρά σου, αυτή του ευαίσθητου και ευαισθητοποιημένου πατέρα, να είναι το παιδάκι σου πάντα υγιές και τυχερό στη ζωή του εύχομαι. Την είδηση για το πνιγμένο βρέφος την άκουσα στην τηλεόραση και άλλαξα κανάλι, όπως και για το παιδάκι με το πλυντήριο, αυτήν με τον πλάτανο και πάει λέγοντας. Όλες οι παραπάνω δεν συγκρίνονται όμως με τις εικόνες με των βομβαριδισμένων παιδιών με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε καθημερινά και πραγματικά ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη λογική και αναισθησία, δεν μομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος στις μέρες μας γονιός η μη που δεν έχει βγει από τα ρούχα του δεν έχει αφρίσει, δεν έχει αφηνιάσει. Πολλές φορές και γω σκέφτομαι που ε’ίναι η θεία παρέμβαση, και τι παράγων παίζει ο ρόλος τύχη τα δικά μας παιδιά που είναι εδώ, ενώ τα δικά τους εκεί, ωστόσο μπάλα είναι και γυρίζει, Διστομίτες και τόσοι άλλοι Έλληνες θα σου πουν ότι η ιστορία έχει γράψει πολλά κεφάλαια για όλους και σίγουρα θα ξαναγράψει κάποια ανάλογα στο μέλλον (ελπίζω για την Ελλάδα στο πολύ μακρινό ή ποτέ, αν γίνεται…).
Διαβάζοντας Θρησκευτικά στο σχολείο όχι από βαθμοθηρία αλλά από ανάγκη για κατανόηση, θα σταθώ και γω σε αυτό που αναφέρει η Μαρίνα για την Ελευθερη Βούληση κατανοώντας εν μέρει ότι αυτά που γίνονται δεν είναι θέλημα Θεού, αλλά ανθρώπων, κτηνών, και η ελευθερία που μας έδωσε έχει ένα τίμημα. Και Εκείνος δεν αντιδρά, αλλά ακόμα και μεις τώρα που μεταξύ μας επικοινωνουνε μέσω των μπλογκς δεν αντιδρούμε, σωστά;Παρά ίσως μόνο μέσω των σκέψεων ή των σχολίων μέσα στη μπλογκόσφαιρα. Κανείς μας δεν θα αφήσει τη χώρα του, ή το κρεββατάκι του για να βρεθεί στην άλλη άκρη της γης να βοηθήσει ένα συνάνθρωπό του, να πολεμήσει στο πλάι του, να υιοθετήσει ένα ορφανευμένο παιδί, να δώσει χρήματα ή γάζες -αφού λοιπόν κι εμείς που είμαστε τόσο πιο κοντά εδώ στη ΓΗ δεν μπορούμε γιατί να μπορεί Εκείνος; (μην με παρεξηγείς, θρήσκα δεν είμαι, να κατανοήσω και γω μαζί σου προσπαθώ).
Έκεί λοιπόν Τον δικαιολογώ. Η λογική και η κατανόησή μου όμως σταματά στην εξής πρόσφατη εμπειρία μου. Η καλύτερη μου φίλη, μετά από σχεδόν τρια χρόνια προσπάθειών να κάνει ένα μωρό, ορφανή και ταλαιπωρημένη στη ζωή της η ίδια γέννησε πρόδφατα ένα όμορφο κοριτσάκι, που το περίμενε πως και πως, καθώς περα από τον άντρα της δική της κανένα στον κόσμο δεν έχει, πέρα από τους φίλους της.Ο Θεός της το πήρε μετά από δυο μέρες λόγω κάποιου σπάνιου σωματικού αναπνευστικού προβλήματος που είχε το μωρό και καμία προγεννητική εξέταση δεν ήταν σε θέση να εμφανίσει ή να τους τρίξει τον κώδωνα του κινδύνου νωρίτερα.Τι λες λοιπόν σε αυτό το κορίτσι σαν σε κοιτάξει στα μάτια;Ο Θεός είναι μεγάλος;Όταν σε ρωτάει γιατί το δικό μου μωρό, μετά από τόσο κόπο, όταν άλλοι με την πρώτη και καταλάθος;Όταν άλλοι έχουν πολυμελείς οικογένειες και τα μωρά τους ενώ εμένα μου τους έχει πάρει στον ουρανό όλους και τώρα πήρε και αυτήν;Όταν οι μακρινοί συγγενείς της από το εξωτερικό (η κοπέλα είναι ξένη, από εξαιρετικά αναπτυγμένο κράτος της Ε.Ε. και έχει παντρευτεί Έλληνα) την κατηγορούν αντί να σταθούν δίπλα της, ότι αυτό συνέβει γιατί αποφάσισε να ζήσει στην Ελλάδα όπου τα νοσοκομεία μας για αυτούς εκεί έξω (ακόμη και τα ιδιωτικά) θεωρούνται τριτοκοσμικά;
Απαντήσεις δεν υπάρχουν για όλα, πότε ας σταθούμε μόνο στην αγάπη και στα όσα πολύτιμα έχουμ γύρω μας, όσο ασήμαντα ή σοβαρά, μικρά ή μεγάλα και αν είναι. Ένα γλυκό φιλί στο παιδί σου και από εμένα, εύχομαι και γω σύντομα να νιώσω αυτή την ανιδοτελή αγάπη και απόλυτη ανθρώπινη σύνδεση!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
[…] Πάνος Μουχτερός για τα Κακώς Κείμενα […]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
[…] kakoskeimena […]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
χτες ειπα στον αντρα μου για την τραγικη καταληξη αυτου του κοριτσιου. εχουμε ενα μωρακι 5 μηνων. πρωτη φορα τον ειδα να παγωνει, να αλλαζει χρωμα. τι λες τωρα? μου λεει κ ανοιγει την ενταση της τηλεορασης. δεν μιλησε μετα απο οτι ακουσε παρα μονο πηρε αγκαλια το μωρο μας και το φιλουσε ασταματητα! ειστε πολυ σημαντικοι οι πατεραδες για τα παιδια. και η αγαπη που εχουν σε σας τα παιδια ειναι μοναδικη και διαφορετικη απο αυτη που εχουν στη μαμα. εγω εχω το μπαμπα μου και δεν φοβαμαι τιποα. το ιδιο συναισθημα ειχα στα 5 το ιδιο και στα 25. οτι κ αν γινει εχω το μπαμπα μου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΝΑ εισαι καλα παληκαρι μου,σαν μαμα θα σου πω χιλια μπραβο,σαν κορη που στερηθηκε τον μπαμπα της θα σου πω μακαρι να ειχα ενα πατερα σαν εσενα
σαν γυναικα θα πω οτι αυτο προσπαθω στα 3 χρονια που ειμαι μαμα προερχομενη απο μια οικογενεια που μεγαλωσε μονο με την μαμα με την μηδενικη συμμετοχη του πατερα,οτι προσπαθω να κατανοησω τον αντρα μου τις αναγκες του,προσπαθω να του πω οτι δεν τον θεωρω κομπαρσο αλλα πρωταγωνιστη οτι δουλεια του δεν ειναι να παιζει μονο με αυτοκινητακια,εχω την τυχη να εχω εναν συζυγο που βοηθαει οση κουραση και αν εχει σε οτι χρειαστουμε και ξερω ποσο προσπαθει για το καλυτερο!και το εκτιμω
βαθια απλα το κειμενο σου με βοηθησε να κατανοησω καλυτερα το γιατι αλλαξε τοσο πολυ γιατι εγινε ενας αλλος ανθρωπος
σε ευχαριστω πολυ παληκαρι μου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!